مجموعه‌ای از سه انفجار عظیم شناسایی‌شده روی قمر آیو در اوت سال گذشته، دارای پتانسیل لازم برای ارائه دیدگا‌ه‌های جدید درباره فرآیند شکل‌گیری سطح سیارات زمین‌مانند هستند.

سیاره مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی و غول

تیتان شاید بعد از زمین دومین سر زمینی باشد که زیر سطح خود آب دارد.

جدای از ماه شب چهارده که جلوه‌ای دیگر به نورافشانی‌های نیمه شعبان می‌بخشد، سیاره ناهید و نزدیک شدنش به سیارات مریخ و زحل به همراه سرک کشیدن سیاره عطارد از افق غربی، مهم‌ترین رویدادهای نجومی هفته اول مردادماه را تشکیل می‌دهند.

در چهارصدمین سالگرد کشف قمرهای دور مشتری، فضاپیماهای ساخته دست بشر توانسته‌اند تصویری کامل از قمرهای دوردست منظومه شمسی تولید کنند و چشمان ما را به شگفتی‌های این دنیاهای عجیب باز کنند.

وقتی گالیله برای اولین بار قمرهای مشتری را از پشت تلسکوپ دید، نتیجه گرفت که کوپرنیک درست می‌گوید که زمین در مرکز عالم نیست؛ اما بررسی‌های جدید نشان می‌دهد که گالیله باید به عکس این نتیجه‌گیری می‌رسید!

ما در عصر طلائی اکتشافات فضایی زندگی می‌کنیم، قرنی که می‌توان در آن به وجود اقیانوس‌هایی از یخ‌آب در کرات دور‌دست پی برد، مرزهای منظومه شمسی را پشت‌سر گذاشت و البته یگانگی با‌ارزش زمین را تحسین کرد.

مأموریت های بعدی به سوی سیارات بزرگ: به سوی مشتری و اقمار آن هفته گذشته ناسا و اسا دو سازمان فضایی بزرگ انتخاب خود برای مأموریت های بعدی را به سوی سیارات بزرگ مختصر ساختند و این در واقع یک تلاش مشترک میان امریکا و اروپا می باشد.

مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی است. قطر آن 142.984 کیلومتر، بیش از 11 برابر قطر زمین و حدود یک دهم قطر خورشید است. برای پر کردن حجم این سیاره غول پیکر به 1000 عدد سیاره زمین نیاز است. وقتی از زمین رصد می کنیم، این سیاره نورانی تر از بیشتر ستاره

تلسکوپ جمینی شمالی در نمایی بی‌نظیر، ملاقات لکه‌های سرخ مشتری را به تصویر کشیده است