آسمان پنجره اي رو به درک بي نهايت ، ستاره ها سوسوي اين پهناي بي کرانه ، آري بي شک چشم هاي ما شيفته و دلباخته خواهند شد، چشم هايت را به آسمان بسپار و تلألؤ ستاره هاي تابنده اش را به همه رهگذران کوچه زندگي ات نشان بده ...
آن شب با بقيه شب هايي که رصد عمومي برگزار مي شد فرق داشت ، انگار صداي چند هزار خيابان آن طرف تر هم به گوشم مي رسيد ، همه آنهايي که آن شب يک گوشه پياده رو چشم به آسمان دوختند تا هيبت بي کران شب را براي رهگذران يک خيابان معنا کنند . شامگاه شنبه29 ارديبهشت 86 ، ما ، جمع چند نفري اي از اعضاء انجمن نجوم ثاقب گيلان با تعدادي از ابزار رصدي انجمن به خيابان شتافتيم تا در نخستين شب نجوم خياباني ، هماهنگ با ساير دوستداران آسمان شب صورت زيباي آسمان را به مردم نشان دهيم . انديشه بلند دابسون و امثال او آن شب در ميان تمام مشتاقان نجوم موج مي زد ، حضور اپتيک شخصي در جمع ما در کنار اپتيک هاي انجمن اين اشتياق قابل ستايش را پر رنگ تر جلوه مي کرد.نوشتيم "شب جهاني نجوم خياباني " و رفتيم کنار خيابان مجاور بوستان ملت رشت ؛ فکر مي کردم از کجا بايد شروع کرد؟ اولين جمله هايي که با يد بگوييم چه مي توانند باشند؟ "شب نجوم خياباني" را چه طور بايد براي آدم هاي مختلف تعريف کنيم ؟ ... که تا پاي تلسکوپ ها و دوربين هاي دوچشمي به کف پياده رو رسيد کسي گفت: "ميشه به منم نشون بدين؟" بدون اينکه بپرسم چه چيزي مي خواهد بببيند ، دوربين را به سمت ماه نشانه گرفتم و او بعد از ديدن منظره پشت چشمي با هيجان لبخند زد، بعد کسي پرسيد :" واقعاً ستاره ها چشمک مي زنن؟" ديگري سؤال کرد : " راسته که مي گن هر کي تو آسمون يه ستاره داره؟"يکي گفت :" من ماه رو شبيه يه صورت ميبينم که بِهِم لبخند ميزنه !" و ...
... و" شب نجوم خياباني" همين طور تعريف شد! آن شب تلسکوپ ها و دوربين ها ميزبان چشم هاي متفاوتي بودند ، اغلب بيگانه با آسمان ، اما شکوه اين گنبد بي کران برق حيرت و اشتياق را بر آنان مي نشاند ؛ دنياي تازه اي که شناخته بودند بزرگ و پر اسرار بود و ديگر جايي براي انديشه هاي کوتاه زميني نمي ماند ...!
... پس يادمان باشد به اندازه همه آدم هاي شهر ، چشم هايمان را به آسمان بسپاريم و تلألؤ ستاره هاي تابنده اش را به همه رهگذران کوچه زندگي مان نشان بدهيم .