روز جمعه است. همه نگاه ها به آتلانتیس. شمارش معکوس به پایان می رسد.1.2.3.... موتور ها روشن می شوند. در حالی که همه به شعله های قرمز آتلانتیس خیره شده اند این سازه دست بشر از سکوی پرتاب بلند می شود. با بلند شدن شاتل مسئولان بخش پرواز نفس راحتی می کشند. اما هیچ کس نمی داند که چه سرنوشتی در پیش روی آتلانتیس است. سرنوشتی شاید شبیه کلمبیا. باز هم جدا شدن تکه ای از فوم به کار رفته در مخزن سوخت اصلی. اما خوشبختانه این ماموریت پیامدی نظیر انفجار کلمبیا را در پی ندارد. اینک 10 سانتیمتر از فوم جدا شده و همه منتظر این هستند که ببینند چه پیش می آید. شاتل به سفر خود ادامه می دهد و با وجود تمامی مشکلات 48 ساعت بعد به ایستگاه می رسد. " ریک استارکو " فرمانده شاتل به محض رسیدن این خبر شادی بخش را برای مسئولان و ناظران مستقر در هیوستون تگزاس می فرستد. خوشحالی وجود همه را فرا می گیرد. حالا نوبت آن است که فضانوردان توانائی خود را نشان دهند و آموزه های خود را برای تعمیر شکاف موجود به کار بندند. اما سوراخ کجاست ؟