اگر از خانه خود خارج نشده باشید ، هیچ وقت نخواهید فهمید که خانه از بیرون چه شکلی دارد . این دقیقا همان حالتی است که ما نسبت به کهکشان خودمان – راه شیری – داریم ، ما در داخل راه شیری قرار گرفته ایم و امکان خارج شدن از آن را هم نداریم ، پس هیچ وقت نخواهیم فهمید که کهکشان ما واقعا به چه شکلی است و چه ساختاری دارد .
با استفاده از تلسکوپ های زمینی ما نمونه هایی از کهکشان های مارپیچی را می بینیم و می توانیم حدس بزنیم که احتمالا کهکشان ما شبیه یکی از آن هاست اما این کار مثل اینست که شما از پنجره اتاقتان به خانه های همسایه نگاه کنید تا شکل خانه خود را حدس بزنید !!.
در دهه ی 1950 دانشمندان با استفاده از تلسکوپ های رادیویی نقشه ای از کهکشان راه شیری رسم کرده بودند ، آنها با تمرکز بر روی ابرهایی گازی نشان دادند که کهکشان ما چهار بازو اصلی دارد : 1- گونیا ، 2- سپر- قنطورس ،3- قوس و-، 4- برساووش (این نامگذاری ها بر اساس قرار گرفتن بازوها از نگاه ما انجام شده مثلا بازوی اولی از دید ناظر زمینی در صورت فلکی گونیا قرار گرفته است) .
این ها چهار بازوی اصلی بودند که بوسیله آنها مکان بازو های فرعی کهکشان هم مشخص می شد برای نمونه ما در بازوی فرعی "شکارچی" قرار گرفته ایم که در بین دو بازوی قوس و برساووش واقع شده .
اما تحقیقات جدید نشان می دهد که کهکشان ما تنها دو بازوی اصلی دارد نه 4 بازو . این تحقیقات به کمک تصاویر جدید ارائه شده توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طول موج مادون قرمز انجام شده است.
در این تحقیقات با کاوش بیشتر در میان ابرهای گازی مشخص شد که میله مرکزی موجود در مرکز کهکشان بسیا بیشتر از آنچه تصور می شد بزرگ است . در مطالعات اخیر 800000 تصویر اسپیتزر مورد مطالعه قرار گرفت و با توجه به نرم افزار های موجود چگالی 110 میلیون ستاره ی موجود در تصویر اندازه گیری شد .
همانطور که انتظار می رفت ، دانشمندان افزایش زیاد چگالی را در بازوی سپر- قنطورس مشاهده کردند و در بازوهای قوس و گونیا این افزایش دیده نشد و البته بازوی برساووش در تصاویر اسپیتزر وجود نداشت .
با توجه به نتایج ارائه شده دید ما از کهکشان خودمان ، کهکشان راه شیری عوض شد : کهکشانی با یک میله بزرگ در وسط و تنها دو بازوی اصلی .
|