فضانوردانی که چندین ماه را در فضا سپری می کنند با از دست دادن میزان زیاد قوت استخوان با خطر گسستگی یا انکسار استخوان در آینده روبرو می شوند.دو تن از دانشمندان، در نتیجه یک مطالعه بر سر  13 فضانوردی که بیش از 4 تا 6 ماه در ایستگاه بین المللی فضایی سپری نموده بودند، دریافتند که توانایی استخوان این فضانوردان بطور اوسط تا 14 درصد کاهش یافته است.

سه اخترشناس بین 20 تا 30 درصد توانایی استخوان خود را از دست داده بودند که این میزان ضعف قوت در استخوان با میزان ضعف استخوان زنان پیر مبتلا به برش استخوان برابر می باشد. این مطالعه برای دانشمندان بصورت یک زنگ خطر بود،  زیرا میزان بیشتر ضعفی که در استخوان فضا نوردان دیده شده به مراتب بالاتر از میزانی بوده که دستگاه های ضعیف تر قبلی نشان داده بود. جوسی کیاک سرپرست تیم تحقیقاتی جراحی استخوان و پروفسور مهندسی زیست طبی (Biomedical) می گوید " اگر اقدامات پیشگیرانه ای روی دست گرفته نشود، بعضی از فضانوردان ما با خطر جدی شکستگی استخوان در سالهای بعد از فعالیت مواجه می شوند."

پژوهشگران تا کنون سعی دارند بفهمند که چرا میحط گرانشی فضا استخوان فضانوردانی را که به مدت طولانی در فضا قرار می گیرند اینقدر ضعیف و شکننده می سازد. اگر چه مطالعات قبلی عمدتأ بر چگالی یا غلظت منرال های استخوان متمرکز بود، این مطالعه برای اولین بار قوت استخوان را ارزیابی می کند. خانم کیاک و همکاران اش در این مطالعات از یک برنامه جدید کمپیوتری استفاده نمودند که طی 20 سال توسط آنها و 12 عضو مرد مرکز بین المللی فضای ساخته شده بود.  

خانم کیاک می گوید ما در مطالعات مان مشخص نمودیم که ضعف استخوان فضانوردان برای هر ماه خدمت در ایستگاه فضایی بین 0.6 و 0.5 درصد می باشد و این رقم در مقایسه با کاهش ماهانه چگالی منرال استخوان (بین 0.4 تا 1.8 درصد) به مراتب بیشتر است که در مطالعات قبلی دیده شده.پژوهشگران استخوان که بر اثرات اقامت طولانی در فضا تمرکز دارند بیشتر استخوان لگن خاصره و تیر پشت را مورد بررسی قرار می دهند. اقامت طولانی در فضا با تأثیر بیشتر بر استخوان ران، باعث انکسار آن گردیده که اکثرأ به معالجه طولانی و حتی عمل جراحی ضرورت می شود.