وویجر ۱ که از فضاپیماهای ناسا است در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد.

وویجر ۱ اکنون شاهد افزایش شدید شمار ذرات پرانرژی است که از ستاره های منفجر شده دوردست نشات می گیرند.رسیدن به این ذرات از قبل پیش بینی می شد و نشانه دیگری از رسیدن وویجر به هدف تاریخی اش است.اد استون دانشمند پروژه وویجر در موسسه فناوری کالیفرنیا در پاسادینا در بیانیه ای که ناسا منتشر کرد نوشت: "قوانین فیزیک به ما می گوید که وویجر روزی اولین شیء ساخت دست انسان خواهد بود که به فضای میان ستاره ها می رسد، اما ما هنوز دقیقا نمی دانیم که این روز کی می رسد.""تازه ترین داده ها به روشنی حاکیست که ما در منطقه تازه ای هستیم که تحولات سریعتری در آن حال روی دادن است. خیلی هیجان انگیز است. داریم به مرز نهایی منظومه شمسی می رسیم."

وویجر ۱ با سرعت ۱۷ کیلومتر در ثانیه (۳۸ هزار مایل در ساعت) حرکت می کند و تقریبا ۱۸ میلیارد کیلومتر از زمینه فاصله دارد.به خاطر همین فاصله طولانی است که شانزده ساعت و نیم طول می کشد تا علائم رادیویی آن به زمین برسد.وویجر در سه سال اخیر شاهد افزایش دائمی شمار اشعه های کیهانی بوده اما اینها در یک ماه اخیر به طور قابل توجهی جهش کرده است.شمار اشعه های کیهانی یکی از سه نشانگری است که ناسا برای تعیین ورود کاوشگر به فضای میان ستاره ها استفاده می کند. دومین نشانگر تغییر در شدت ذرات پرانرژی نشات گرفته از خورشید ماست.

شمار این ذرات درحال افت بوده است اما نه ناگهان؛ پدیده ای که انتظار آن به هنگام خروج وویجر از فضای تحت نفوذ ستاره ما می رود.و نشانگر سوم تغییر جهت خطوط میدان مغناطیسی است. انتظار می رود که اینها به هنگام ورود وویجر به فضای میان ستاره ها دچار تغییر جهت عمده شوند.وویجر ۱ روز پنجم سپتامبر ۱۹۷۷ و خواهرخوانده آن وویجر ۲ روز ۲۰ اوت ۱۹۷۷ پرتاب شد.هدف اولیه این کاوشگرها بررسی مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ تکمیل شد.آنها سپس راهی اعماق فضا در جهت کلی مرکز راه شیری شدند.این کاوشگرها نیروی محرکه خود را از پلوتونیوم می گیرند، منبعی که ظرف ۱۰ تا ۱۵ سال آینده به پایان خواهد رسید و هرچند به مسیر خود ادامه خواهند داد اما ابزارها و فرستنده های آن از کار خواهد افتاد.وویجرها بعد از آن در جریان سفر در طول کهکشان راه شیری "فرستاده های خاموش" زمین خواهند بود.