او در این پرش به حداکثر سرعت ۱۳۴۱ کیلومتر در ساعت رسید که اولین مورد از شکسته شدن دیوار صوتی در پرش آزاد است.
او از محفظه ای که با بالن به ارتفاع بیش از ۳۹ کیلومتری سطح زمین بر فراز شهر رازول در نیومکزیکو در آمریکا فرستاده شده بود به بیرون پرید و در کمتر از ده دقیقه پایش به زمین رسید.
غلظت هوا در چنان ارتفاعی به مراتب کمتر از سطح زمین و میزان مقاومت هوا نیز بسیار پایین تراست. در نتیجه چنین شرایطی، شتاب سقوط فلیکس بومگارتنر بسیار زیاد بود.
آقای بومگارتنر برای مصون ماندن از عوارض فشار پایین هوا و سرعت زیاد، از لباسی مخصوص استفاده می کرد.
تیمی از دانشمندان و متخصصان از روی زمین این عملیات را تحت نظر داشتند و به فلیکس بومگارتنر کمک می کردند.
جو کیتینگر، دارنده رکورد قبلی بلندترین سقوط آزاد جهان که ۵۲ سال پیش به رکورد قبلی دست یافته بود، عضو این تیم بود و وظیفه ارتباط مستقیم با ماجراجوی اتریشی را بر عهده داشت.
در آخرین لحظات قبل از پرش، فلیکس بومگارتنر متوجه شد که سیستم گرم کننده شیشه کلاه مخصوصش کار نمی کند. معنای این اتفاق آن بود که بازدم آقای بومگارتنر باعث بخار گرفتن و کدر شدن دید او می شد.
اما پس از صحبت با جو کیتینگر، آن دو تصمیم گرفتند که به برنامه خود ادامه بدهند.
این پرش با خطرات زیادی همراه بود. از جمله به علت رقیق بودن جو در آن ارتفاع، این احتمال وجود داشت که بدن او به سرعت چرخ بخورد و اعضای بدن از جمله مغز و چشم هایش آسیب ببیند.
بنابراین دقت در زاویه خروج از کپسول به هنگام پرش نهایت اهمیت را داشت.
برای اینکه رکوردهای آقای بومگارتنر در این پرش به طور رسمی ثبت شود، ابتدا لازم است اطلاعات یک دستگاه جی پی اس که بر روی لباس وی ذخیره شده اند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند.
وقتی او به زمین رسید زانو زد و مشتانش را به نشانه موفقیت بلند کرد.
او بعدا در کنفرانسی خبری در مورد تجربه اش صحبت کرد و گفت: "وقتی آن بالا بر بام جهان می ایستید، احساس افتادگی می کنید. دیگر به شکستن رکوردها یا جمع آوری داده های علمی فکر نمی کنید. تنها چیزی که می خواهید این است که زنده به زمین برسید."
و این سخنان از زبان کسی جاری می شود که خلبان هلی کوپتر است و قبلا بارها پرش آزاد انجام داده.