در آن زمان هنوز ناسا وجود خارجی نداشت و پروژه اکتشاف آدم فضایی ها تبدیل به ایده ای همه گیر برای انسان نشده بود. تنها کسانی که واقعا درباره فضاپیماها جدی بودند و به آن می اندیشیدند، نازی های آلمانی بودند که چند سال قبل از آن هم spitzenreiter را ساخته بودند که یک راکت علمی محصول تلاش فردی با نام Wernher Magnus Maximilian, Freiherr von Braun بود. 

وان براون برای مدت مدیدی آرزوی ساخت فضاپیما را در سر داشت و به همین دلیل به عضویت حزب نازی در آمد و تبدیل به یکی از مهره های کلیدی SS شد. پس از آن بود که هیتلر پول، امکانات و نیروی کار لازم را در اختیار وی گذاشت تا V-2 را بسازد. موشکی که در اواخر جنگ جهانی دوم، لندن و بسیاری شهرهای اروپایی را در ترس و وحشتی بی سابقه ای فرو برد. 

اما در سال ۱۹۴۶ و پس از اتمام جنگ جهانی دوم، وان براون تبدیل به یک دانشمند موشکی آمریکایی شد. و البته آمریکایی ها صاحب تعداد زیادی موشک وی-۲ شده بودند که غنیمت جنگی متفقین از کارخانه ها و زرادخانه های آلمانی بود. آنها این موشک ها را همراه با وان براون به ایالات متحده منتقل کردند. 

بعد از این بود که وان براون به همراه دانشمندان آمریکایی مشغول کار بر روی نقشه های جدید موشکی و همچنین ارسال آزمایشی V2 های باقی مانده به فضا شد. یکی از مهندسان این گروه با نام Clyde Holliday هم دوربین ۳۵ میلیمتری را ابداع کرده بود که می توانست بر روی موشک نصب شده و هر 1.5 ثانیه یک عکس بگیرد. البته دیگر دانشمندان اهمیت چندانی برای عکاسی و تصویربرداری در این پروژه قائل نبودند. آنها تنها به دنبال اطلاعات بیشتر درباره اشعه های کیهانی و کارایی آیرودینامیکی موشک ها بودند. 

Clyde Holliday عقیده داشت که این عکس ها می توانند به بخش مهمی از کارایی راکت های فضایی بدل شوند. حق با او بود، امروزه عکاسی فضایی یکی از ابزارهای بسیار مفید در فهم و درک ما از زمین و فضای اطراف آن است. اکنون از عکاسی فضایی برای تحلیل سطح زمین، معادن و آب و هوا بهره می برند. اما کار وی بسیار مهم تر از این بود. او توانست به بشریت این دیدگاه را بدهد که ما چقدر کوچک هستیم و در چه مکانی قرار داریم. 

در سال ۱۹۵۰ نشریه نشنال جئوگرافی برای اولین بار این عکس ها را منتشر کرد و Clyde Holliday درباره آنها نوشت: «زمین ما از نگاه تماشاگران سیاره های دیگر که با کشتی فضایی به سمت مان می آیند، این گونه است.»1

 1