دو سال پیش در چنین روزی تلسکوپ فضایی اسپیتزر بسوی آسمانهای تاریک در فضا حرکت کرد . در طول این دو سال چشمان فروسرخی این رصد خانه از دنیای پنهان ستاره های نوزاد و گرم ، دیسکهای بی نظم برای شکل گیری سیارات و کهکشانی با شکوه و عظمت به انضمام کهکشانی عجیب و غریب بنام NGC4725 پرده برداشت .

گمان برده می شود این کهکشان ویژه تنها یک بازوی مارپیچی داشته باشد این در حالیست که اکثر کهکشانهای مارپیچی دارای دو بازو یا بیشتر هستند . اخترشناسان NGC4725  را به عنوان کهکشانی حلقه ای و بسته می شناسند زیرا در آن میله ای از ستارگان در مرکز بوسیله حلقه ای برجسته از ستارگان احاطه شده اند . (دراین تصویر میله بصورت برآمدگی افقی با عوارضی به رنگ قرمز ضعیف دیده می شود ) .

کهکشان راه شیری ما هم دارای چندین بازوست و به تناسب آن میله و حلقه ای کوچکتر دارد . در این تصویر کاذب رنگ از اسپیتزر بازوی کهکشان به رنگ قرمز و برجسته به نظر می رسد . رنگ سفید برای مرکز و آبی   برای هاله دور مرکز می باشد . رنگ قرمز هم ابرهای غباری گرم را نشان می دهد که بوسیله ستارگان تازه متولد شده روشن می شوند . رنگ آبی جمعیت های ستاره ای سردتر و قدیمی تر را نمایش می دهد . چرخ پره های قرمز رنگ که در بازوها دیده می شوند انبوهه هایی   از مواد ستاره ای هستند که احتمالا به سبب میدان مغناطیسی نا معینی به یکدیگر فشرده شده اند .

NGC4725 ، 41 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد و در صورت فلکی گیسو قرار گرفته است . این تصویر هم حاصل چهار تصویر دیگری است که اسپیتزر تهیه کرده است . در آن 6/3 میکرون برای آبی ، 5/4 میکرون برای سبز ، 8/5 و 8 میکرون برای قرمز می باشد . سهم نور ستارگان (6/3 میکرومتر) کمتر شده تا قدرت دید عوارض غباری در تصویر بهتر شود .    

برای اطلاعات بیشتر پیرامون اسپیتزر :http://www.spitzer.caltech.edu/spitzer/index.shtml