تیمی از ستاره‌شناسان دانشگاه Anitoquia، مدلین و کلمبیا به تازگی گورستانی از دنباله‌دارها را کشف کرده‌اند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تیم تحقیقاتی به رهبر پروفسور ایگناسیو فرین، همچنین توضیح می‌دهد که چگونه تعدادی از این اجرام کیهانی که میلیون‌ها سال غیرفعال بودند، به حیات بازگشته‌اند و «دنبالهدارهای لازاروس» نام گرفته‌اند.
دنباله‌دارها در میان کوچک‌ترین اجرام منظومه شمسی جای گرفته‌اند که نوعا چند کیلومتر عرض دارند و از ترکیبی از صخره‌ها و یخ تشکیل شده‌اند.
در صورتی که این اجرام به خورشید نزدیک شوند، بخشی از یخ آن‌ها پیش از جاروشدن توسط نور خورشید و باد خورشیدی برای تشکیل دنباله‌ای از گاز و غبار، به گاز تبدیل می‌شود.
بسیاری از دنبالهدارهای مشاهده‌شده دارای مدارهای بسیار بیضوی هستند و این بدین معناست که آن‌ها به ندرت به خورشید نزدیک می‌شوند.
همچنین هزاران سال طول می‌کشد تا تعدادی از این دنبالهدارهای دارای عمر طولانی هر گردش خود حول خورشید را کامل کنند.
تعداد 500 دنباله‌دار با عمر کوتاه نیز وجود دارند و هنگامی ایجاد می‌شوند که دنبالهدارهای با عمر طولانی از نزدیکی ژوپیتر عبور می‌کنند و در مدارهایی که تا 200 سال دوام دارند، شکسته می‌شوند.
دنباله‌دارها همچنین گه‌گاه با زمین تصادم پیدا می‌کنند و ممکن است در انتقال آب به کره خاکی نقش ایفا کرده باشند.
مطالعه جدید به منطقه متمایزی از منظومه شمسی اختصاص یافت که کمربند اصلی سیارک‌های بین مدارهای مریخ و ژوپیتر است.
این حجم از فضا حاوی بیش از یک میلیون جرم کیهانی به اندازه یک متر تا 800 کیلومتر است.
توضیح معمول برای سیارک‌ها این است که این اجرام بلوک‌های سازنده یک سیاره هستند که هرگز شکل نگرفته‌اند؛ زیرا حرکت قطعات توسط میدان گرانشی قوی ژوپیتر مختل شده‌اند.
در یک دهه گذشته 12 دنباله‌دار فعال در ناحیه کمربند اصلی سیارک‌ها کشف شدند.
این امر تا حدی تعجب برانگیز بود و تیمی که با هدف بررسی منشأ آن‌ها تشکیل شد، موفق شد توضیحی برای این واقعیت ارائه دهد.
دانشمندان حاضر گورستانی از دنباله‌دارها را کشف کرده‌اند و دریافته‌اند که تعدادی از این اجرام صخره‌های مرده نیستند، بلکه دنبالهدارهای غیرفعالی هستند که چنانچه انرژی که از خورشید دریافت می‌کنند، اندک درصدی افزایش یابد، به زندگی بازمی‌گردند.
چنین رویداد حیرت‌انگیزی می‌تواند تا حدودی به آسانی رخ دهد زیرا مدارهای تعداد فراوانی از دنبالهدارهای حاضر در کمربند سیارک‌ها دستخوش تغییر شده و منجر به کاهش فاصله حداقلی بین جرم کیهانی و خورشید و افزایش جزئی دمای متوسط می‌شود.
بر اساس این تفسیر، میلیون‌ها سال پیش کمربند اصلی مملو از هزاران دنباله‌دار فعال بوده است. عمر این جمعیت طولانی شد و فعالیت آن‌ها رو به افول گذاشت.
آن‌چه امروزه مشاهده می‌شود، فعالیت پسماند این گذشته درخشان بوده است.
دوازده مورد از این صخره‌ها، دنبالهدارهای واقعی هستند که پس از این که فاصله حداقلی‌شان از خورشید اندکی کاهش یافت، انرژی اضافی جزئی که از خورشید دریافت کردند، برای احیای آن‌ها از گورستان کفایت می‌کرد.
به گفته دانشمندان حاضر در این مطالعه، این اشیا، دنبالهدارهای لازاروس هستند و پس از غیرفعال‌بودن به مدت هزاران یا حتی میلیون‌ها سال، به حیات بازمی‌گردند.
تیم تحقیقاتی مقاله خود را در Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر کرد.