بارش شهابی بر روی مریخ !

داستان از اینجا شروع شد. گوینده رادیو آماده بود تا داستان تخیلی را که خود نوشته بود برای ملیونها نفری که پای صحبتهای او نشسته بودند بخواند. داستان مربوط به انسانهایی بر روی مریخ و سفر آنها به زمین بود. داستان آنقدر جذاب و تاثیر گذار بود که تقریبا همه شنوندگان به آن به چشم یک واقعیت نگاه کردند. عده ای از خبرنگاران هم حمله مریخی ها به زمین را تیتر درشت روزنامه خود قرار دادند و با این کار بر وحشت مردم افزودند. زمانی نگذشت که انسانهای مریخی و اشکال عجیب آنها به یکی از جذابترین موضوعات سینمائی برای کارگردانان تبدیل شد. فیلمهای زیادی در این زمینه ساخته شدند. اما این موضوع مربوط به چهل سال قبل است. امروزه همه می دانند که دیگر چنین موجوداتی بر روی مریخ وجود ندارند. سال 1965. زمانی که مارینر 4 پس از شش ماموریت شکست خورده ناسا روانه مریخ شد تا با تصاویری که می گیرد به زمینیان نشان دهد که تمام داستانهای یاد شده خیالی بوده و اثری از مردان سبز کوچک بر روی مریخ نیست. سرانجام این فضاپیمای کوچک چهاردهم جولای 1965 به مریخ رسید. حدود 10000 کیلومتر را در چرخش به دور مداری در اطراف مریخ پیمود و 22 تصویر از سطح آن ارسال کرد. همه پیش بینی ها درست بود. نه اثری از مردان مریخی بود نه از کانالهایی که آنان در سیاره خود حفاری کرده اند. در تصاویر مارینر 4 تنها دهانه ها و قلل آتش فشانی دیده می شد. مارینر 4 با گرفتن این تصاویر سهم بسزائی را در فرونشاندن جو عمومی در مورد داستان انسانهای مریخی داشت. اما داستان از اینجا شروع می شود. در مدتی که این مدارگرد به دور مریخ در حال چرخش بود( 2 سال بعد از رسیدنش به مریخ ) به مدت 45 دقیقه ارتباطش با زمین قطع شد. پس از برقراری ارتباط محققان دریافتند که مارینر 4 در این مدت در محدوده ای از فضا قرار داشته که خرده سنگهای کوچک به جو مریخ برخورد می کرده اند. چیزی که ما آن را بر روی زمین خودمان " بارش شهابی " می نامیم. مسلما بسیاری از این خرده سنگها که اندازه شان تقریبا در حد یک دانه شن است به فضاپیما برخورد کرده اند. اما فضاپیما آسیبی ندید چون بدنه آن از محافظ های قدرتمندی ساخته شده بود. ولی منشا خرده سنگها چه بود ؟ این سوالی بود که به مدت 40 سال به صورت یک راز باقی مانده بود و حالا آقای" پال ویگرت "(محقق در زمینه دنباله دارها) و گروهش با نظریه ای که جدیدا ارائه داده اند به این سوال پاسخ می دهند:" با بررسی هایی که ما در این زمینه انجام دادیم متوجه شدیم که ممکن است منشا این خرده سنگها یک دنباله دار باشد. دنباله دار کوچکی که هنگام گذر از نزدیکی مریخ در دام گرانشی آن افتاده و متلاشی شده است. " نام این دنباله دار " دی- سویفیت " است. خود این تکه سنگ فضائی از دنباله دار بزرگتری ساخته شده است که نام آن " لوییس.آ- سویفیت " است. با اتفاقات نامعلومی که برای این دنباله دار افتاده به چند تکه تقسیم شده که نمونه های این تکه ها دنباله دار مشهور سویفیت- تاتل( سازنده بارش شهاب برساوشی ) و "دی- سویفیت"( همان دنباله داری که با متلاشی شدنش در اطراف مریخ خرده سنگهای آن به مارینر 4 برخورد کرد ) است. و حالا پال ویگرت و گروهش به دنبال یافتن نشانی از دنباله دار دی- سویفیت در تصاویر مارینر 4 هستند.با مطالعات بیشتر آنها یافتند که در آن زمان فاصله فضاپیما تا دنباله دار پنج میلیون کیلومتر بوده است. فاصله ای که تقریبا فضاپیما را در برابر خطرات دیگری که دنباله دار برایش به وجود می آورد ایمن نگه می داشت. و حالا مدارگرد مارینر 4 باعث شده است که انسان برای اولین بار شواهد وجود یک دنباله دار را در اطراف یک سیاره ببیند. با این اکتشاف انسان توانست اثرات گرانشی را که دو جرم فضائی بزرگ می توانند بر روی یکدیگر بگذارند از نزدیک مشاهده کند.