در گذشته چنین تصور می شد که در منظومه های فرا خورشیدی سیارات عظیمی همانند مشتری در هنگام شکل گیری اجرام خردی که به دوره ستاره مادر در گردشند را جاروب می کنند.اما برخی محاسبات حاکی از آن است که نه تنها  این اجرام عظیم به تشکیل سیارات صخره ای کمک می نمایند ، همچنین ذرات یخ را نیز به سوی سیارات داخلی هدایت می کنند، که این فرایند خود سبب شکل گیری آب می شود.به عقیده دانشمندان این سیارات توسط اقیانوس هایشان پوشیده شده اند و پتانسیل شکل گیری و نگاه داری حیات را نیز دارا می باشند.

در این تحقیقات سیارات مشتری مانند داغ محور بررسی قرار گرفته بود. این سیارات با سرعت زیاد و در فاصله ای نزدیک(حتی نزدیک تر از سیاره عطارد به خورشید) به دور ستاره مادر در گردشند. سیارات  مشتری مانند در زمان شکل گیری دائما به ستاره مادر نزدیک شده و یا از آن دور می شوند و در نتیجه آشفتگی هایی را در فضای اطراف خود بو جود می آورند،در اثر این آشفتگی ها سیارات زمین مانند شکل می گیرند. به بیان دیگر سیارات مشتری مانند، باعث در آمیختگی ذرات تشکیل دهنده سیارات اولیه (اجرام خرد) با یکدیگر می شوند.در این زمان ذرات یخ در اثر نیروی بسیار زیاد گاز های چگال به چرخش در آمده و  به سوی سیارات اولیه رانده می شوند. در نهایت اقیانوس هایی به عمق چندین مایل سطح سیاره را فرا می گیرند. این سیارات که با عنوان منطقه قابل سکونت نیز نامیده می شوند، مراحل تکاملی برای بو جود آوردن حیات را می گذرانند.

شون ریموند از دانشگاه کلرادو در این باره می افزاید : دانشمندان پیش از این عقیده داشتند که سیارات عظیم،حین شکل گیری نخست محیط اطراف خود را شخم می زنند و مانند یک جارو برقی تمامی خرده اجرام را می بلعند و یا آنها را به بیرون از منظومه پرتاب می کنند.اما داده های اخیر حاکی از آن است که نظریه فوق اشتباه می باشد.

نمایی خیالی از سیارات فراخورشیدی