نورانیت این دنباله دار درسال 1892 یعنی در سالی که کشف شد به قدر 4 تا 5 رسید و چند هفته ای در همین وضعیت بسر برد.مدار این دنباله دار بطور مستقل توسط هینریچ کروتز وجورج مری سیرل مشخص شد وآشکارگردید که در تاریخ 13 ژوئن به نقطه حضیض مداری می رسد ودوره تناوب آن 6.9 سال می باشد.

این دنباله دار در سالهای 1899 و1906 دوباره آشکارگردید ولی از آن زمان ناپدید شد. بعد از حدود 60 سال که گم شده بود دوباره در سال 1964 توسط الیزابت روئمر از رصد خانه نیروی دریایی آمریکا واقع در ایالت آریزونا کشف شد.از آن سال تاکنون همواره این دنباله دار رصد شده است.

نورانیت این دنباله دار در اواخر اکتبر 2007 یعنی حدود دو هفته پیش دوباره به طرز چشم گیری افزایش یافت و از حدود قدر17 به 2.5 رسید.در این زمان اندازه کمای آن (هاله دور هسته ) از 3.3 دقیقه قوسی به حدود 13 دقیقه قوسی رسید وبا توجه به  اینکه  فاصله آن  2 واحد نجومی بود اندازه کمای آن بیش از یک میلیون کیلومتر تخمین زده شد(حدود 70 درصد قطر خورشید) وحتی بزرگتر از قطر مدار ماه بدور زمین.در روزهای اول  انفجار٬هسته آن به شکل ستاره ای پیدا بود ولی  دنباله آن بدلیل نحوه قرار گرفتن نسبت به زمین  ودرخشش قرص ماه مشخص نبود . در حال حاضر می توان دنباله(هر چند کوتاه ) آنرا در عکسهایی که از آن گرفته شده براحتی مشاهده کرد. البته مناطق مرکزی آن مانند روزهای اول به صورت نقطه ای نورانی مانند ستاره  دیده نمی شود وهاله اطراف آن نیز از حالت تقارن وکرویت در آمده است.

دنباله دار حدود 13 روز دیگر به نزدیکی ستاره آلفای برساوشی (المرفق )خواهد رسید ودر صورتیکه نورانیت آن در همین حد کنونی باشد می تواند سوژه خوبی برای عکسبرداری باشد.

این دنباله دار در ماه می میلادی  گذشته در نقطه حضیض بوده است ودر  حال حاضر در حال دور شدن از خورشید وزمین است  یکی از دلایل عجیب بودن دنباله دار همین افزایش نورانیت در زمان دور شدن از خورشید است.

مدار این دنباله دار  بطور کامل درون مدار مریخ و مشتری است واز زمان کشف تاکنون 16 بار دور خورشید چرخیده است.بیشترین فاصله این دنباله دار از خورشید 5.18 واحد نجومی کمترین فاصله از خورشید 2.05 واحد نجومی می باشد.پیش بینی می شود که دنباله دار در 22 مارس 2014 دوباره به نزدیکترین فاصله از خورشید یعنی حضیض برسد.

عکس از Paolo Candy