ماه چند میلیارد سال قبل در اثر برخورد شیء بزرگی شاید به بزرگی مریخ به زمین شکل گرفت. آن برخورد باعث پراکنده شدن موادی در فضا شد که بعدا برخی از آنها توده شده و ماه را تشکیل دادند. نشریه "اخترفیزیک" گزارش می دهد که فقط پنج تا ده درصد منظومه ها در کیهان دارای اقماری هستند که این گونه پدید آمده اند. نادیا گورلووا نویسنده اصلی مقاله از دانشگاه فلوریدا در گِینزویل گفت: "وقتی یک قمر از برخوردی شدید شکل می گیرد، غبار خاک باید به هر طرف پراکنده شود." "اگر تعداد زیادی ماه (به این ترتیب) شکل می گرفت، باید در اطراف خیلی از ستاره ها غبار می دیدیم، اما نمی بینیم." دکتر گورلووا و همکارانش با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا در جستجوی نشانه های برخوردهای مشابه در اطراف 400 ستاره که همه آنها حدود 30 میلیون ساله بودند برآمدند. وقتی ماه در مدار زمین شکل می گرفت خورشید حدودا 30 میلیون سال داشت. سیارات خاکی در اثر انباشت و توده شدن سنگ و غبار موجود در مدار ستاره های جوان شکل می گیرند. 
ستاره شناسان فکر می کنند که این فرآیند 10 تا 50 میلیون سال پس از تشکیل ستاره روی می دهد. یافتن گرد و غبار در اطراف ستاره ها در محدوده پایینی این دوره معمول است. اما زمانی که کره ماه شکل گرفت، یعنی خورشید حدود 30 میلیون سال داشت، فرآیند تشکیل سیارات در منظومه شمسی درحال نزدیک شدن به پایان خود بود. در مطالعه تازه، تیم دکتر گورلووا با استفاده از تلسکوپ فروسرخ اسپیتزر نشانه های حرارتی ستاره ها را بررسی کرد. این اجازه می دهد منجمان بفهمند چه مقدار از این حرارت از خود ستاره می آید و چه مقدار آن در اثر مواد غبارآلود اطراف ستاره بازتابیده می شود. وی به بی بی سی گفت: "ما حدود دو تا چهار شیء یافتیم، اما تنها یکی از آنها با تمام مشخصه های تصادم قمری همخوان بود." این تیم پس از احتساب این مساله که غبار تا چه مدتی پراکنده می ماند و همچنین محدوده زمانی وقوع چنین برخوردهایی، نتیجه گیری کرد که اقماری مانند ماه احتمالا تنها در 5 تا 10 درصد منظومه های سیاره ای شکل می گیرند. البته برخی دانشمندان می گویند باید نسبت به این نتیجه گیری محتاط بود.