این اختلاف شش ساعته بین «سال تقویمی» و «سال نجومی» باعث می شود که به تدریج تقویم تطبیق خود را با فصول سال از دست بدهد. برای جلوگیری از این امر هر چهار سال یک بار که این اختلاف به یک روز می رسد، در تقویم، سال را 366 روز حساب می کنند و به آن سال، «کبیسه» می گویند.از آن جا که این اختلاف دقایقی کمتر از 6 ساعت است، با داشتن یک سال کبیسه بعد از هر چهار سال نیز هم چنان بعد از مدتی تقویم تطابق خود را با فصول سال از دست خواهد داد. از این رو قواعد دیگری نیز برای تعیین سال کبیسه در نظر گرفته می شود. برای مثال در تقویم گرگوری چنان چه سالی که قرار است کبیسه باشد بر 100 قابل قسمت ولی بر 400 قابل قسمت نباشد، آن سال را کبیسه در نظر نمی گیرند. دقیق ترین الگوریتم برای محاسبه سال های کبیسه جهت تطبیق با فصول را تقویم کنونی ایران، با خطایی به اندازه یک روز در هر 3.8 میلیون سال دارد.حال می دانیم مدت زمانی که طول می کشد تا زمین یک چرخ کامل به دور خود بزند در حدود 23 ساعت و 56 دقیقه است. پس چرا با این که یک شبانه-روز را 24 ساعت کامل در نظر می گیریم، نیازی به ساعت کبیسه نداریم تا شبانه-روز تطبیق خود را با گردش زمین از دست ندهد؟ به عبارت دیگر چرا این  اختلاف  بین زمان در نظر گرفته شده برای شبانه-روز با مدت زمانی که به واقع طول می کشد تا زمین به دور خودش به چرخد باعث نمی شود تا بعد از مدتی مثلا خورشید در ساعت دوازده نیمه شب در آسمان باشد؟

توجه داشته باشید که تغییر ساعت برای استفاده از روشنایی خورشید، در روز اول فروردین با باز گرداندن آن به حال عادی در اول مهر خنثی شده و این مسئله ربطی به این موضوع ندارد.