نتایج مطالعات این ایده را تایید می کند که میله ها نشانه ای از حصول بلوغ کهکشان ها در اواخر تغییر و تحول آنهاست.تمامی مشاهدات این پژوهش بخشی از پروژه ی بررسی تکامل کیهانی (COSMOS) می باشد.

تیمی که توسط Kartik Sheth  از مرکز علمی اسپیتزر موسسه ی فناوری کالیفرنیا (California Intitute of Technology)در پاسادنا هدایت می شود دریافته است که تنها 20 درصد از کهکشان های مارپیچی در فاصله های دور (و همچنین گذشته های دور)دارای میله هستند که در مقایسه با 70 درصد مربوط به همتای نزدیکتر آنها بسیار کم است.

میله ها به آرامی و به طور پیوسته در 7 میلیارد سال گذشته تشکیل می شده اند ، به طوری که بیش از سه برابر ازدیاد یافته اند.

Sheth اظهار داشت: "میله های تازه تشکیل شده هنوز بطور یکسان بین اجرام کهکشان ها توزیع نشده اند و این یکی از نکته هایی است که ما می خواهیم در تحقیقمان بدان دست یابیم ؛ بیشتر این میله ها در کهکشان های کوچک و کم جرم تر تشکیل می شوند ، در حالی که فراوانی میله ها در میان کهکشان های پر جرم در گذشته و حال یکسان است."

وی ادامه داد: "ما می دانیم که بطور کلی سیر تکامل در کهکشان هایی با جرم بیشتر ، سریعتر می باشد ؛ کهکشان های پر جرم ستاره هایشان را به سرعت شکل می دهند و آنها به زودی کم نور می شوند.در حلیکه کهکشان های کم جرم ستاره هایشان را با روش کندتری شکل می دهند و حالا نیز می بینیم که آنها میله هایشان را نیز با سرعت کم تری درست می کنند. "

پروژه ی COSMOS بخشی از آسمان به بزرگی بیش از 9 برابر ماه کامل را می پوشاند و 10 برابر بیش از پروژه های قبلی کهکشان مارپیچی بررسی می کند. در پشتیبانی تصاویر هابل از کهکشان ها ، این تیم ، با استفاده از اطلاعات هابل و دسته ای از تلسکوپ های مستقر روی زمین ، فاصله ی کهکشان های واقع در منطقه ی COSMOS را به دست آوردند.

یکی از اعضای تیم به نام Bruce Elmegreen شرح داد: "میله ها زمانی شکل می گیرند که مدارهای ستاره ای در یک کهکشان مارپیچی بی ثبات شده و از مسیر دایره ای منحرف می شوند. یک کشیدگی کوچک در مدار ستاره ها رشد کرده  و آنها در محل می مانند و تشکیل یک میله را می دهند.زمانی که کشیدگی های مداری بیشتر و بیشتری در محل خود می مانند ، میله قدرتمند تر می شود. سرانجام کسر بزرگی از ستاره ها در فضای درونی کهکشان به میله می پیوندند."

Lia Athanassoule یکی دیگر از اعضای تیم ، افزود: "مشاهدات نشانگر این واقعیت اند که بی ثباتی در کهکشان های پر جرم تر سریع تر است ، احتمالا بدین دلیل که دیسک درونی آنها چگال تر است و جاذبه ی آنها قدرتمند تر."

میله ها به احتمال قوی یکی از مهم ترین عوامل تغییر و تحول کهکشان ها هستند. آنها مقادیر زیادی از گاز ها را به سوی مرکز کهکشان هدایت کرده و باعث تشکیل ستاره ها می شوند. آنها عامل بر آمدگی مرکز ستاره ها و تغذیه ی سیاهچاله های پرجرم هستند.

Sheth گفت: "تشکیل یک میله ممکن است مهم ترین اتفاق در روند تکامل یک کهکشان مارپیچی باشد. کهکشان ها می خواهند خودشان را از طریق ادغام با سایر کهکشان ها متراکم تر کنند. بعد از اتمام این واکنش ، تنها راه مهیج برای تغییر و تحول کهکشان ها ، فرایند تشکیل میله هاست.

کهکشان راه شیری ما, یکی دیگرازکهکشان های حلزونی عظیم مسدود,دارای یک میله است که احتمالاً قدری زودتر شکل گرفته است,مانند میله های متعلق به کهکشان های نمونه گیری شده در هابل.

Sheth ادامه داد: "دانستن چگونگی شکل گرفتن این میله ها در فواصل دور دردیگر کهکشان ها سرانجام در روشن شدن چگونگی اتفاق افتادن آن در اینجا کمک خواهد کرد."

این تصاویر نمایان گر 4 کهکشان مارپیچی میله ای به همراه برش های گازی آنها می باشند.

منبع:هابل سایت