دوستان منجم،

ازنخستین لحظه ای که چشمان بشر به روی آسمان زیبای شب و ستارگان درخشانش  گشوده شد، این تصویر زیبا منبع الهام بخش تخیلات او شد. ابتدا تصور کردیم خدایان   نظاره گر ماهستند. سپس تصاویر واشکال خدایان ومخلوقات اسطوره ای را دیدیم و پنداشتیم که این آنها هستند که سرنوشت ما را رقم میزنند. اما با رشد اندیشه و تفکرمان دریافتیم که اینها نه خدایان، که ستارگان و سیاراتی همانند خورشید و خانه امان- سیاره زمین- هستند. هرچند خودبینی و تکبرمان ما را تا جایی سوق داد که خیال کردیم که ما در مرکز کهکشان قرار داریم و همه چیز حول محور ما میگردد.شاید دریافتن این مسئله که دنیا به دور ما نمی گردد یکی از ژرفترین دریافتهای  تاریخ بشر بود.نجوم به ما آموخت که ما ذره غباری گم شده در مبان میلیونها ستاره دیگرهستیم وبا نشان دادن جای انسان در کهکشان بیکران، به ما درس تواضع وفروتنی آموخت. هیچ چیز به اندازه دیدن سیاره امان –زمین- از فضا به انسان احساس تواضع نمی دهد.در طول تاریخ آن چه همیشه ثابت مانده این است که ما در آسمان بدنبال پاسخهایمان میگردیم:

پاسخی برای مبدا حیاتمان ، پاسخی برای آنچه در انتها در انتظار ماست، و دلیلی برای حضورمان در میان میلیونها ستاره دیگر.پس به شما تبریک میگویم برای تلاش و جستجویتان بدنبال رسیدن پاسخی به ابن سوالها و امیدوارم که قوه تخیلتان راهنمای شما در یافتن آنها باشد و این آگاهی جدید را با سایرعاشقان فضا تقسیم کنید.

 یک موجود خاکی عاشق ستاره ها

انوشه

من اغلب اوقات شبها به زیر آسمان می روم تا دوستان قدیمیم را ملاقات کنم. درست بیرون از در و بر فراز درختان و کوهها در هر فصلی با جبار، دب اکبر ، دجاجه و دیگران ملاقات می کنم. بخش عمده ای از عمرم را با این دوستان آشنا بوده ام . آنها همراهان شباهنگام من هستند و زمانی که در درخشش سپیده دمان رنگ می بازند به انتظار آنها می مانم و در غروب بعد آنها را دوباره خوش آمد می گویم. آنها در همه سفرهای من نیز با من بوده اند. در دامنه های کوهستان البرز در بیرون تهران ، آنها همچنان منتظر ملاقات من بوده اند همانطور که در خانه ملاقاتمان را انتظار می کشیدیم. اینجا همان مکانی است که ، زمانی که سرزمین من روز را سپری می کند آنها به نورافشانی می پردازند. اینجا از محل زندگی من هزاران مایل فاصله دارد و در سوی دیگری از سیاره مان ، زمین، قرار دارد، جایی که بسیاری از چیزهای با آنچه در خانه می شناسم متقاوت است اما آسمان همان است که از کودکی می شناخته ام.. چه تجربه ژرفی است. آسمان بر فراز زمین همه جا یکسان گسترده است و از فراز مرزها، دیوارها، نگهبانی ها و نگهبانان میگذرد. زمانی که ستاره ها  از فراز مرزها عبور می کنند  هیچ کس از آن ها گذرنامه یا روادید نمی خواهد و آنها بی هیچ توجهی به تفاوتهای زیر پایشان از فراز سر ما می گذرند و هیچ مترجمی نیاز ندارند چرا که به زبانی جهانی صحبت می کنند که همه آن را می شناسند. اما تنها تعداد اندکی از مردمان در هر کشوری به تماشای گذر آنها می نشینند و پیام صلح آنها را می شنوند.زمانی که به تماشای ستاره هایی می نشینیم که در افقی دوردست غروب می کنند می دانیم که در همان حال آنها راه خود را از فراز بسیاری از کشورها ادامه می دهند. اما چگونه است که ما قادر نیستیم  با دیدن چنین منظره ای سیاره کوچک  خود را به گونه ای دیگر ببینیم؟ ستاره ها دوستان دیگری نیز در هرجا دارند. ما می توانیم در کنار یکدیگر در تاریکی شب و در کنار دوستان ستاره ای خود بایستیم بدون آنکه بدانیم که هستیم یا کجا هستیم. مهم تنها این است که ما دوستان مشترک ستاره ها ییم. تفاوتهای زمینی چه اهمیتی می تواند داشته باشد ، زمانی که ما  در محلی چنین در کیهان بی پایان شریک یکدیگریم؟ چه خواهد شد اگر هر انسانی بر زمین شبی از خانه بیرون رود و دوستی ستارگان را برگزیند، آنها را در سفر شبانه اشان با ما و گذرشان به سوی همسایگانمان همراهی کند ؟ چه خواهد شد اگر روزنامه ها ، رادیو ها و تلوزیون ها بامداد فردا چنین خبری را مخابره کنند که «همه مردمان جهان دیشب، در کنار هم به دیدار ستاره ها رفتند»؟ همه      منظره ای پرشکوه از جهان نا متناهی را در کنارهم  و از نقطه کوچکی که زمین می نامیمش، به تماشا نشسته اند؟ آیا در آن هنگام، مرزها، نگهبانی ها و گذرنامه ها و دیوارها بازهم برای ما مهم به نظر خواهد رسید؟  آن هنگام که خورشید بر فراز سر شما شرکت کنندگان دومین رقابت صوفی ایران غروب کند من هم با روح و ذهن خود ،  آنجا در کنار شما خواهم بود. برای همه شما آسمانی صاف و رقابتی خاطره انگیز را در زیر آسمان پر ستاره مان آرزو می کنم.

مایک سیمونز