اطلاعات بدست آمده از سفینه فضایی مشترک ناسا و اسا نشان می دهد که از زمان میسر شدن مطالعات دقیق، خورشید انتشار گاز و بادهای خورشیدی را تا حداقل ممکن کاهش داده است. وضعیت فعلی خورشید می تواند پوشش طبیعی منظومه شمسی را کاهش دهد.

باد خورشید که با سرعت 1.5 میلیون کیلومتر در ساعت می وزد، حباب حفاظتی خوبی را بدور منظومه شمسی ایجاد نموده و می تواند بر چگونگی فعالیت ها در زمین و حتی بر مرز های بیرونی منظومه شمسی، جائیکه با کهکشان تماس داریم، تأثیر بگذارد. به گفته دیو مککوماس –  پژوهشگر ارشد ابزار باد خورشیدی سفینه فضایی اولیس و رئیس ارشد اجرائی انستیتو تحقیقاتی جنوب شرق در سان انتونیوی تکزاس " اطلاعات بدست آمده از اولیس نشان می دهد که فشار سراسری باد خورشیدی اکنون از زمان عصر فضا به پائین ترین سطح خود تنزل نموده است".

پلاسمای باد خورشیدی در واقع جریانی از ذرات بار دار است که از لایه بیرونی اتموسفر خورشید به بیرون پرتاب می شوند. باد خورشیدی با هر جرم سیاره ی در منظومه شمسی برخورد می کند و حتی مرز میان منظومه شمسی و فضای بین ستاره ی را مشخص می نماید.

این مرز که بنام توقف خورشیدی یا (heliopause) یاد می شود در واقع یک نوع سرحد حباب شکلی است که منظومه شمسی ما را در جایی که دیگر باد های خورشیدی نیروی کافی برای راندن باد های ستاره گان دیگر ندارد، احاطه نموده است. منطقه اطراف توقف خورشیدی با نگهبانی در برابر سهم مهمی از تابش های فضایی بیرون کهکشان، به صورت یک پوشش برای منظومه شمسی عمل می کند.

اید سمیت یکی از دانشمندان پروژه اولیس از آزمایشگاه پیشرانه ناسا می گوید " تابش های فضایی کهکشان تشعشات دیگر بخش های کهکشان را با خود حمل می کنند. بنابراین با کاهش همه وقت باد های خورشیدی، فرصت خوبی برای کاهش اندازه و فشار حباب خورشیدی بوجود می آید. هر گاه چنین اتفاقی بیافتد، تابش های کهکشانی بیشتری وارد بخش داخلی منظومه شمسی می گردد".

اولیس در سال 2007 سومین تجسس و کاوش باد و میدان مغناطیسی قطب های شمال و جنوب خورشید را انجام داد. زمانیکه نتایج بدست آمده با رصد های دور قبلی اولیس مقایسه شد، دیده شد که توانایی فشار باد خورشید و ذرات تابشی میدان مغناطیسی که در باد خورشید وجود دارند تا 20 درصد کاهش یافته اند. میدان مغناطیسی نزدیک سفینه اولیس تا 36 درصد کاهش یافته است.

خورشید دارای دوره های فعالیت بیشتر و فعالیت کمتر می باشد. در حال حاضر ما در دوره کمترین فعالیت قرار داریم که بر خلاف پیش بینی همه دانشمندن، بسیار به طول انجامید. این نتایج حیران کننده فقط توسط یک سفینه فضایی که بدور قطب های خورشید در گردش است بدست می آید و در واقع نشان می دهد که اولیس یک مأموریت ویژه بوده.

این سفینه ارزشمند 18 سال فعالیت کرد؛ یعنی چهار مرتبه بیشتر از عمر تعیین شده اش زندگی کرده است. اولیس قرار بود در پایان ماه جولای امسال فعالیت خود را خاتمه دهد، اما این سفینه سخت جان تا زمانی که زنده است اطلاعات برای ما جمع آوری می کند. با اینکه آخرین نفس های خود را می کشد، اما با گذشت هر روز با ارسال اطلاعات جدید و با ارزش دانش ما را از خورشید و محیط آن تازه تر می سازد.

جهت اطلاعات :

سفینه فضایی اولیسیس به تاریخ 6 اکتبر 1990 توسط شاتل دیسکاوری در مدار زمین قرار گرفت و سپس با ترکیبی از موتور ها با سوخت جامد به سوی مشتری پرتاب شد. اولیس در تاریخ 8 اکتبر 1992 از کنار مشتری عبور نمود و گرانش یا جاذبه سیاره غول پیکر منظومه شمسی، اولیس را در مسیری به سمت پائین از صفحه سیارات پرتاب نمود. این مسیر در واقع مدار جدید اولیس بدور قطب های شمال و جنوب خورشید بود.

نویسنده : یونس بخشی - www.Kabulsky.com