علی پزشکی
ایده عدم وجود آب در ماه از زمان بررسی نمونه سنگهایی آغاز شد که فضانوردان مأموریت های آپولو با خود از ماه به زمین آوردند. در اواخر دهه هفتاد ميلادي، فضانوردان سه ماموريت پاياني آپولو (15، 16 و 17) نمونه‌هايي را از عمق دو متري سطح ماه که از سه مکان مختلف مأموريتهاي آپولو 15 تا 17 تهيه شده بود با خود به زمين آوردند.
عميقترين نمونه‌اي که به زمين آورده شده بود حدود 2 بيليون سال قدمت داشت. این نمونه ها حاکی از عدم وجود آب بر روی ماه داشت. اما داستان آب در ماه به همین جا ختم نمی گردد. داستانی که اکنون به واقعیت تبدیل شده است. داده های سه فضاپیمای متفاوت حکایت از وجود آب بر روی ماه دارد. اطلاعات تازه نشان می دهد که آب در ماه به شکل هیدروکسیل یا مولکولی در غلظت کم و نزدیک به سطح وجود دارد. به علاوه وجود چرخه آب که در آن مولکول ها شکسته شده و از ابتدا شکل می گیرند، پیش بینی می شود.
این یافته به معنای وجود ورقه های یخی یا دریاچه های یخ در ماه نیست، اما مقدار مولکولهای یافته شده بسیار بیشتر از چیزی است که دانشمندان پیش بینی می کردند. ماه به عنوان جرم فضايی فاقد فعاليتهاي زمين‌شناسي و اتمسفر، بسان فسيلي دست نخورده اطلاعات زيادي را در سينه خود حفظ کرده است. بدون شک مطالعه سطح و عمق ماه دانش بشريت را در رابطه با وجود آب در خود، این گوهر گرانقدر فزوني خواهد بخشيد و به انسان قدرت پيشگويي آينده را در اين زمينه اعطا خواهد کرد.
شاید بتوان ماه را آیینه تمام نمای سیاره مان، زمین دانست که دست بر قضا در دسترس بشر نيز قرار دارد. بنابراين براي سفر به اين همسايه زيبا نبايد شکي به دل راه داد. هم اکنون به جز ماه لرزه‌هاي گاه و بيگاه هيچ فعاليتي که دال بر زنده بودن اين قمر باشد به چشم نمي خورد. عدم وجود اتمسفر نيز باعث مي شود موضوع فرسايش سطحي منتفي شده و در نهايت عاملي براي زدودن زخم برخورد از چهره ماه وجود نداشته باشد، اما وجود مولکولهای آب عاملی است که شاید بتواند عنوان « قمر مرده » را از روی این سیاره بردارد!