یونس بخشی

بطور متوسط سالانه 7 ستاره در کهشکان راه شیری متولد میشود و اکثر ستاره های سنگین در مناطقی بنام (H II) متولد میشوند. چون گاز های موجود در این زایشگاه ها به علت تابش ستاره های جوان و سنگین تازه تولد شده درخشان یا یونیزه میشوند، این مناطق را به این نام یاد میکنند. دانشمندان بر این باور هستند که زایشگاه ستاره ی تازه کشف شده سر نخ هایی در مورد ترکیب یا ساختار شیمیایی و ساختار کهکشان راه شیری بدست دهد.
به گفته توماس بانیا از دانشگاه بوستن می گوید " ما میتوانیم با اطمینان زیاد موقعیت این مناطق ستاره ساز را به ساختار سراسری کهکشان نسبت دهیم. مطالعات بیشتر به ما امکان خواهد داد تا پروسه تشکیل ستاره ها را بهتر درک نمائیم و ترکیبات شیمیایی این گونه مکان ها را در فاصله های مختلف از مرکز مقایسه با هم مقایسه کنیم."
مناطق (H II) شامل سحابی جبار یا (M42) در جنوب کمربند جبار قرار دارد که با چشم غیر مسلح نیز دیده میشود و همچنین سحابی سر اسب است که تصاویر زیبایی از آن توسط تلسکوپ فضایی هابل تهیه شده. با مطالعه این گونه مناطق در دیگر کهکشان ها و در کهکشان راه شیری دانشمندن میتوانند ترکیب شیمیایی و توزیع آن را در یک کهشکان بدانند. مناطق (H II) از ابر های مولکولی عظیم هیدروژن ساخته شده و تا زمانی که یک سقوط در داخل ابر اتفاق نیافتد آرام و ساکت است، اما در اثر سقوط یک ستاره و یا تکان ناشی از سقوط یک ابرنواختر قسمت هایی از گاز روی هم سقوط میکنند و در اثر تراکم ذرات توده های عظیمی بوجود آمده و در نتیجه ستاره متولد میشود. بعد از تولد و درخشش این گونه ستاره ها، تابش شان هیدروژن مولکولی را از الکترون تخلیه می سازد.

اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ های فروسرخ و رادیویی به درون گاز هایی ضخیم که در سراسر کهشکان راه شیری پخش شده اند، نفود کردند. با ترکیب اطلاعات (داده های) این تلسکوپ ها و چندین تلسکوپ بزرگ دیگر " نقطه های داغی" را کشف کردند که میتواند گزینه یا انتخاب خوبی برای مناطق (H II)  باشند. برای تشخیص بهتر یافته های شان دانشمندان از تلسکوپ بسیار حساس رادیویی روبرت سی استفاده کردند تا فرکانس های رادیویی الکترون های را که با پروتون ها یکجا شده تا هیدروژن را ترکیب دهند، دریافت نمایند. این پروسه ترکیب مجدد برای تشکیل هیدروژن نشانه خوبی از مناطقی است که حاوی هیدروژن یونیزه شده یا (H II)  می باشند.
این مناطق در نزدیکی لبه بیرونی میله مرکزی و بازو های مارپیچی کهکشان راه شیری قرار دارند. از موقعیت خورشید تا مرکز کهکشان راه شیری به تعداد 25 منطقه یا زایشگاه ستاره ی کشف گردید که مطالعه دقیق تر این مناطق میتواند اخترشناسان را در درک بهتر تکامل و ترکیب کهکشان راه شیری کمک کند.