اگر اين خوشه در پسِ غبارِ ميان­ستاره­اي پنهان نبود، با درخششي از قدر4 ، يكي از شگفت­انگيزترين اجرام عميق آسمان مي­بود. با اين كه خوشه­ي GLIMPSE-C01 يكي از نزديك­ترين خوشه­هاي كروي به ما (تقريباً 10000 سال نوري از زمين) و يكي از درخشان ترين آن­ها ست (به اندازه­ي 200000 خورشيد مي­درخشد) متأسفانه رصدگران خانگي به اين زودي­­ها نخواهند توانست آن را رصد كنند. دليل اين موضوع ، غبارِ ميان­ستاره­اي است كه همه ي نورِ مريي اين خوشه را به جز يك ميليونيم آن كه به زمين مي­رسد، بلوكه مي­كند.

 با اين حال ابرهاي ملكولي غبارآلودي كه ميانِ ما و GLIMPSE-C01 قرار دارند، در برابر تابشِ فروسرخِ مياني اين خوشه، بسيار شفاف­ترند؛ همان تابشي كه اسپيتزر(Spitzer) نيز به آن حساس است. كليد اين ماجرا در اكتشاف آندرو مانسون (Andrew J. Monson) است. اين دانشجوي كارشناسي ارشد دانشگاه ويومينگ (Wyoming)، خوش­شانسي­اش را مديون پروژه­ي نقشه برداري اسپيتزر، موسوم به GLIMPSE است كه تاكنون از تقريباً دو سوم صفحه­ي ميانيِ پوشيده از غبارِ راه شيري، تصويربرداري كرده است. هنري كوبالنيكي(Henry A. Kobulnicky) يكي از محققان پروژه­ي GLIMPSE و استاد راهنماي مانسون، مي­گويد: « من از او خواسته بودم در تصاوير جستجو كند، او هم مرا صدا زد و گفت:"اين چيست؟ مثل يك خوشه­ي كروي به نظر مي­رسد."»

 و همين طور هم هست. مانسون، كوبالنيكي و همكارانشان در 31 جولاي گذشته، اين جرم را با تلسكوپ 3_/2 متري دانشگاه ويومينگ(Wyoming) رصد كردند. تصاوير به دست آمده، تعداد زيادي ستارگان غول با سن زياد را آشكار كرد بدون اين كه در بين آن­ها اَبَرغول­هاي كوتاهْ­عمري باشد؛ يعني درست همان چيزي كه از يك خوشه­ي كروي كه نوعاً دست كم 10 ميليارد سال سن دارد، انتظار ميرود. تصاوير فروسرخِ زميني نيز تأييد كردند كه ستارگانِ GLIMPSE-C01 در توده ي كروي شكلي به وسعت تنها چند سال نوري، به فشردگي، در نزديكي هم قرار گرفته­اند.