این دنباله‌دار، شبیه دَمبلی از یخ بسیار کثیف است که به دلیل نزدیکی به خورشید و افزایش حرارت، توده‌های متعددی از گردوخاک و یخ آب از ابتدا و انتهای آن به فضا فوران کرده است. 

در مقابل، بخش میانی هسته دنباله‌دار بسیار هموار است و نه‌تنها فوران‌های جت گردوخاک از آن اتفاق نیفتاده، که به نظر می‌رسد با لایه‌ای نرم از گردوخاک پوشیده شده است.

جالب اینجاست که در مرز روشنایی و تاریکی، الگوی متفاوتی از فوران‌های گردوغبار دیده می‌شود.

هسته دنباله‌دارها، تاریک‌ترین اجسامی هستند که در منظومه شمسی دیده می‌شوند و آن‌چه در آسمان یا از پشت تلسکوپ دیده می‌شود، توده چندصدهزارکیلومتری گاز و گردوغباری است که در اطراف هسته پخش شده و با بازتاب نور خورشید به روشنی زیادی دیده می‌شوند. به همین دلیل، هیچ روشی جز ملاقات نزدیک فضاپیماها برای تهیه چنین تصاویری وجود ندارد. 

پنج سال پیش فضاپیمای دیپ‌ایمپکت با کوباندن جسمی به هسته دنباله‌دار تمپل1 توانست آتش‌بازی قابل‌توجهی به راه بیاندازد و تصاویر جالبی را به زمین ارسال کند.