محمود حاج‌زمان: شاید کهکشان‌های بیضوی غول‌های عالم به شمار بروند، اما حتی این غول‌های عظیم زندگی خود را همانند دانه‌های کوچک برف آغاز می‌کنند.

به گزارش نیوساینتیست،

برای مدت‌ها تصور می‌شد که این کهکشان‌های پرجرم زمانی شکل می‌گیرند که دو کهکشان مارپیچی کوچک‌تر با یکدیگر برخورد کنند. اما بر اساس یک تئوری جایگزین، یک توده گاز با فرو ریختن به درون خود، هسته‌ای چگال از ستارگان را شکل می‌دهد. سپس این هسته در طول زمان با جذب کردن کهکشان‌های کوچک‌تر، رشد کرده و بزرگ می‌شود. این روش مشابه همان روشی است که بلورهای یخ هنگام سقوط به سمت زمین، با جمع شدن در اطراف یک دانه غبار دانه‌های برف را شکل می‌دهند.

اکنون اخترشناسان به شواهدی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد کهکشان بیضوی NGC 1407 به همین روش شکل گرفته است. دانکن فوربس و همکارانش از دانشگاه سوین‌بورن استرالیا، از رنگ خوشه‌های ستاره‌ای کهکشان NGC 1407 استفاده کردند تا ساختار شیمیایی آن را تخمین بزنند. آنها کشف کردند که غلظت عناصر سنگین در در مرکز هسته بیشتر است و با حرکت به سمت لبه‌ها از مقدار آن کاسته می‌شود، موضوعی که با تئوری فروریختن توده گاز تطبیق می‌کند. دلیل این امر این است که جاذبه در مرکز توده گاز بیشتر از لبه‌های آن است که باعث تمرکز عناصر سنگین تولید شده توسط ستارگان می‌شود.

گروه فوربس همچنین گزارش کرده‌اند که این گرادیان عناصر سنگین در نواحی خارجی کهکشان مشاهده نمی‌شود. موضوعی که با جذب تدریجی خوشه‌های ستاره‌ای موجود در کهکشان‌های کوچک‌تر همخوانی دارد.