معمایی پیرامون اولین ابرنواختر ضبط شده در تاریخ مدون بشر، که منجمان چینی در سال ۱۸۵ میلادی آن را رؤیت کردند، حل شده است.

ابرنواختر "آر سی دبلیو ۸۶" در آن زمان به عنوان یک "ستاره مهمان" ضبط شده بود.در دوره های اخیرتر منجمان کنجکاو بوده اند که این سحابی چگونه به این سرعت و در این ابعاد رشد کرد.رصدهای تلسکوپ فضایی اکنون حاکیست که پیش از انفجار، بادی از ستاره برخاست که باعث ایجاد "حفره ای" در فضای اطراف شد و همین زمینه را برای رشد سریع آن فراهم کرد.این ابرنواختر در فاصله ۸ هزار سال نوری از زمین، بسیار بزرگ است و اگر امکان مشاهده نور فروسرخ آن با چشم غیرمسلح وجود داشت به اندازه ماه به نظر می رسید.این یافته ها که نتایج آن در نشریه "استروفیزیکال" چاپ شده داده های فعلی از تلسکوپ اشعه ایکس چاندرا و رصدخانه "اکس ام ام-نیوتون" را با تصاویر اخیر از تلسکوپ فضایی اسپیتزر و تلسکوپ مادون سرخ "وایز" ترکیب می کند.

هر دو اینها به نور مادون قرمز حساس هستند و تصویری از وضعیت موادی در بقایای ابرنواختر که دمای آنها بسیار پایین است ارائه می کنند.این داده ها نشان می دهد که ابرنواختر ابتدا در درون یک "حفره" نسبتا خالی شکل گرفت که باعث شد مواد آن بتواند بدون مانع به سرعت رشد کند.با این حال پرونده "آر سی دبلیو ۸۶" بسته نشده است؛ این حفره ها تنها در مورد ابرنواخترهای به اصطلاح "ریزش هسته" شکل می گیرند، اما رصدهای چاندرا و اکس ام ام-نیوتون شواهدی از وجود مقدار زیادی آهن در این بقایا به دست می دهد - که با ابرنواخترهای نوع 1A مرتبط است.بیل دانچی دانشمند ماموریت های اسپتیزر و وایز می گوید: "منجمان یکی از اسرار یک معمای دو هزار ساله کیهانی را گشودند تا با یک معمای دیگر روبرو شوند."