یونس بخشی

بعضی از سیاه چاله های عظیم توسط یک ابر گرد و گاز که شکل حلقه ای را دارد، به طرز مرموزی احاطه شده است. وجود این ابر ها مدتها معمای حل نشده بود، اما هفته پیش یک دانشمند از دانشگاه لیست نظریه جدیدی را مطرح ساخت که منشاء این ابرها را توضیح میدهد. بر اساس این نظریه این ابر ها زمانی بوجود آمده اند که سیارات و سیارک های قسمت مرکزی کهکشان؛ جائیکه سیاه چاله عظیم قرار دارد، به درون سیاه چاله سقوط نموده اند.چون یک سیاه چاله حکم ناقوس مرگ را برای هر جرمی دارد که به او خیلی نزدیک میشود، بنابرین حتی سیارات نزدیک به یک سیاه چاله به سرنوشت شوم محکوم اند، اما مرگ آنها در اثر مکیده شدن نیست. منطقه مرکزی کهکشان ها برای سیارات نابود کننده است.


انعکاس نور بازتاب شده توسط ستاره (تکشاخ V838) که در جنوری 2002 600 هزار بار درخشان تر از خورشید شد.

دکتور سرگی نیاکشین که تحقیقات خود در این باره را در ماهنامه انجمن نجوم سلطنتی آمده می گوید " زندگی در این سیارات خیلی وحشتناک است".
در مرکز تقریبأ تمام کهکشان ها یک سیاه چاله بسیار عظیم وجود دارد. مطالعات قبلی نشان داد که نیمی این سیاه چاله ها توسط ابر های از گرد احاطه شده اند.
نیاکشین و تیم او انگیزی برای نظریه جدید خود در منظومه شمسی یافته و نظریه خود را بر اساس ابر گرد و گاز دایره البروج (مسیر حرکت سیارات بدور خورشید) میداند که به عقیده همه دانشمندان در اثر سقوط اجرام سخت مانند سیارک و شهاب سنگ ها بوجود آمده است.اما نکته محوری در نظریه نیاکشین این است که نه تنها سیاه چاله بلکه در قسمت مرکزی یک کهشکان ستاره ها و سیارات و سیارک های زیادی وجود دارد. نظریه این تیم ادعا میکند که هر گونه برخورد میان سیارات و سیارک ها در قسمت مرکزی یک کهکشان میتواند با سرعت بیش از 1000 کیلومتر در ثانیه باشد. با توجه به این سرعت زیاد و انرژی که در این برخورد بوجود می آید، اجرام سنگی به دانه های گرد ریز (میکروسکوپی) پودر میشوند. نیاکشین می گوید که منطقه مرکزی یک کهشکان خیلی محیط خشن و ناپایدار است و با توجه به تابش بسیار قوی مرگبار و برخورد های سریع که هر دو باعث می شوند هر سیاره نزدیک به یک سیاه چاله دنیای نامهربان و خشن باشد، این سیارات قبل از سقوط به سیاه چاله کاملأ نبود می شوند. هر گونه برخورد سریع خبر بد برای موجودات زنده احتمالی در آن سیاره است. از سوی دیگر گرد و غبار ناشی از این برخورد مانع رسیدن تابش های کشنده از دیگر بخش های کهکشان می گردد و در نتیجه باعث می شود تا حیات در دیگر قسمت های مرکزی کهکشان شکل بگیرد.

به باور این دانشمند درک بهتر از منطقه گرد و غبار نزدیک سیاه چاله مرکزی برای شناخت بهتر چگونگی رشد سیاه چاله و اثرات آن بر کهشکان میزبان بسیار مهم است. ما حدس میزنیم که سیاه چاله عظیم در مرکز کهکشان راه شیری بیشتر گرد و گاز های را که میتوانند به ستاره و سیارات بیشتر مبدل شوند، به بیرون پرتاب میکند. شناخت منشاء این گرد و غبار در مناطق مرکزی کهکشان ما را یک گام دیگر به حل معمای سیاه چاله های عظیم نزدیکتر می سازد.