یونس بخشی

بر اساس یک انتشار جدید، جایگاه زمین در منطقه طلائی منظومه شمسی ما می تواند در نتیجه خروج سیاره غول پنجم از منظومه شمسی در 600 میلیون سال اول باشد.
دیوید نسورنی از انستیتوت تحقیقاتی جنوب غرب می گوید " ما نشانه های زیادی در مورد تکامل اولیه منظومه شمسی در دست داریم. این نشانه ها از تحلیل اجرام کوچک مانند سیارک های نپتونی و دیگر اجرام ساکن در کمربند کویپر و همچنین دهانه های برخوردی ماه بدست آمده اند".

نسورنی و تیم تحقیقاتی او از این نشانه ها برای ساختن شبیه سازی کمپیوتری دوره اولیه منظومه شمسی استفاده نمودند تا نظریه خود را مورد بررسی قرار دهند. آنچه که بدست آمد نشان داد که نظم منظومه شمسی نسبت به امروز بسیار متفاوت بوده و درهم آمیختگی و شلوغی سیارات باعث شده تا زمین جایگاه "مناسبی" را برای شکل گیری حیات بدست بیارد.
پژوهشگران این نشانه ها را به مثابه شواهدی تفسیر می کنند که نشان میدهد مدار مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در زمانی که فقط نیم میلیون سال از عمر خانواده خورشید می گذرد، بطور فعالی ناپایدار است. به باور آنها این ناپایداری باعث افزایش فاصله میان سیارات غول (سیارات گازی بزرگ) و پخش شدن اجرام کوچکتر گردید. پخش شدن اجرام کوچکتر باعث فشار دادن اجرام به سمت داخل و همچنین به سمت بیرون حتی تا کمربند کویپر شده و همچنین بر سیارات سنگی و ماه نیز تأثیر زیادی گذاشته بود. به باور دانشمندان مشتری وقتی به سمت خورشید در حرکت بود، باعث شد تا اجرام کوچکتر به بیرون پخش شوند.   
یک مشکل در این تفسیر وجود دارد و آن هم این است که تغییرات بطی و آهسته در مدار مشتری حتمأ باعث سرعت بیشتر در مدار سیارات سنگی می شده و سرعت بیشتر هم به احتمال زیاد باعث برخورد زمین با زهره یا مریخ می شده است.
اساسأ اگر مهاجرت اولیه مشتری باعث "پرش" شده، در آنصورت جفت شدن مدار میان سیارات سنگی و مشتری هم ضعیف بوده و ضرر کمتری را به قسمت درونی منظومه شمسی به بار می آورده است.

این تصویر تکامل سیارات منظومه شمسی را در دوره 20 میلیون سال قبل از پرتاب تا 30 میلیون سال بعد آن نشان میدهد. در دایره های سرخ پنج سیاراه اولیه و اجرام کوچکتر به رنگ سبز نشان داده شده اند. بعد از اینکه سیاره پنجم به بیرون پرتاب شد، چهار سیاره باقیمانده مدتها بعد آرام و پا برجا شدند و بصورت قسمت های بیرونی منظومه شمسی که مدار هر یک از این سیاره غول به ترتیب 5، 10، 20 و 30 واحد نجومی می باشد، شکل گرفتند. برای دیدن انیمیشن اینجا را کلیک کنید.

نسورنی و تیم او بخاطر شبیه سازی دوره اولیه منظومه شمسی و بخاطر بررسی نظریه "پرش مشتری" هزاران مدل یا شبیه سازی کمپیوتری را انجام دادند. او دریافت که به راستی مشتری بخاطر رویارویی گرانشی با اورانوس یا نپتون پرش نموده و اما وقتی پرش نمود، اورانوس یا نپتون از منظومه شمسی به بیرون پرتاب شد. به گفته او بصورت واضح یک مشکلی وجود داشته.    
نسورنی بر اساس نتایج اولیه خود، یک سیاره گازی غول دیگر شبیه اورانوس یا نپتون را به شبیه سازی خود به عنوان سیاره پنجم اضافه نمود. بعد از اینکه شبیه سازی دوباره تنظیم شده را به حرکت انداخت، همه چیز در جای خود قرار گرفت. شبیه سازی  نشان داد که سیاره پنجم توسط مشتری از منظومه شمسی اولیه به بیرون پرتاب شد و چهار سیاره غول دیگر در جای خود باقی ماندند، و سیارات درونی سنگی هم هیچ از جای خود حرکت نکردند.
نسورنی در جمع بندی تحقیقات خود می گوید " احتمال اینکه منظومه شمسی ما بیش از چهار سیاره گازی غول داشته و یکی از آنها به بیرون پرتاب شده بسیار زیاد است و با توجه به کشف تعداد زیاد سیارات سرگردان در فضای بین ستاره ای خیلی قابل تصور می باشد و این خود نشان میدهد که پروسه پرتاب سیارات به بیرن یک امر معمول در شکل گیری منظومه های سیاره ای می باشد".