مجید جویا

اگر به شما بگویند طرحی برای ساخت یک ابرکامپیوتر بر روی ماه مطرح شده است، اولین چیزی که به ذهنتان می‌رسد این است که غیر از یک نویسنده رمان‌های علمی تخیلی چه کس دیگری می‌تواند چنین چیزی را مطرح کند. اما به گزارش وایرد، این ایده واقعی است و چنین ابررایانه‌ای که آن را ابرکامپیوتر قمری می‌نامیم، می‌توانست از پس کارهای مهمی مثل پردازش داده‌های علمی فضایی و کمک به کاهش مشکلات پهنای باند برای شبکه ارتباطات فضایی برآید. به رغم این که موانع بسیاری بر سر راه‌اندازی چنین پروژه‌ای وجود دارند، این عجیب‌ترین چیزی نیست برای ساخت بر روی ماه پیشنهاد شده است.
تاکنون افراد بسیاری به این فکر کرده‌اند که، «آیا جالب نمی‌شد اگر این کار را روی ماه انجام می‌دادیم؟». اینجا ما تعدادی از عجیب‌ترین ، غیرمنطقی‌ترین و حتی احمقانه‌ترین ایده‌هایی را که افراد برای ماه پیشنهاد کرده‌اند،جمع کرده‌ایم. اگر مایل باشید،  شما هم می‌توانید نظر خود را در مورد احمقانه‌ترین این‌ها در بخش نظرات در انتهای همین صفحه بنویسید.
 

مسابقات ناسکار
ایده ابرکامپیوتر قمری اولین مورد پیشنهادی نیست. یک شرکت به نام Space Systems Loral در سال 2004/1383 ایده یک مرکز پشتیبان فضایی به نام Lunar Data Cache را مطرح کرد. لورال حتی چند راه خلاقانه برای حمایت مالی از پروژه خود داشت که عمدتا بر نمایش متمرکز شده بودند: مسابقات ناسکار روباتی، مسابقات حمل سنگ روباتی، و کشتی روبات‌ها.
 

یک انفجار اتمی
پس از موفقیت‌های اولیه اتحاد جماهیر شوروی در مسابقه فضایی، ایالات متحده می‌خواست به دستاوردی دراماتیک دست پیدا کند تا به همه نشان دهد که قدرت اول مسابقه فضایی کدام کشور است. نیروی هوایی ایالات متحده یک پروژه فوق محرمانه به نام A119 را توسعه داد که هدف آن انفجار یک بمب اتمی بر روی سطح ماه بود.
این پروژه که کاملا دیوانه‌وار به نظر می‌رسید، چندین سال به پیش رفت، و حتی کارل ساگان هم در سال‌های جوانی خود به بررسی اثرات یک انفجار اتمی در جاذبه کم پرداخت. بعده مشخص شد که شوروی هم در مرحله‌ای به انجام این کار برای نشان دادن قدرت خود فکر کرده بود، هرچند این نقشه‌ها هیچ گاه به مرحله عمل در نیامدند. در نهایت، پیمان‌های بین‌المللی استفاده از سلاح‌های اتمی را در فضا ممنوع ساختند و ایالات متحده به ایده کم‌خطرتر فرود آوردن فضانوردان بر روی ماه و سالم بازگرداندن آنها به خانه روی آورد.

 

یک پایگاه فضایی
پایگاه‌های فضایی بر روی ماه، محور عمده داستان‌های علمی تخیلی و برنامه‌های همیشه محبوب ناسا هستند. ولی نظامیان هم در زمان‌هایی بر ماه چشم دوخته بودند، شاید برای دست یابی به ارتفاعات خیلی بالاتر در مقابل دشمن. در اواخر دهه 1950/1330 و دهه 1960/1340، هم نیروی هوایی و هم ارتش ایالات متحده طرح‌هایی برای یک پایگاه دائمی بر روی ماه داشتند، که به ترتیب Lunex Project و Project Horizon نام داشتند.
این پایگاه‌ها می‌توانستند نظارت دائم بر زمین داشته باشند و به عنوان یک ایستگاه رله مخابراتی عمل کنند. البته، ارتش می‌توانست برای انجام این کار به راحتی از ماهواره‌ها استفاده کند، آن هم با هزینه‌ای به مراتب کمتر از این پروژه‌های چندین میلیارد دلاری.

 

یک تابلوی تبلیغاتی خیلی بزرگ
به رغم کمپین مشهور Rolling Rock که ادعا می‌کرد می‌خواهد لوگوی اسب سبز خود را بر روی ماه بیندازد، این کار چیزی بیش از یک تبلیغ بازاریابی ویروسی نبود. ولی این به این معنی نیست که تبلیغ بر روی ماه نمی‌تواند به واقعیت بپیوندد. به تازگی کوکاکولا و پپسی (!) به استفاده از فناوری پیشرفته لیزر برای اطمینان از این که قبایل دور افتاده آمازون هم بتوانند لوگوی آن را با نگاه به ماه ببینند، فکر کرده است.

 

یک آسانسور
وقتی می‌توانید به سادگی با استفاده از یک آسانسور قدم بر روی ماه بگذارید، چرا باید یک عملیات فرود خطرناک را تجربه کنید؟ چندین طرح برای ساخت یک آسانسور که یک طرف آن روی ماه پیچ شده، وجود داشته‌اند، که تازه‌ترین آنها از شرکتی به نام لیفت‌پورت است. چنین ساختاری می‌تواند امکان جابجایی ساده مردم و مواد از سطح ماه به فضا را فراهم کند.
پیشنهادهای مشابهی برای ساخت یک آسانسور فضایی زمینی نیاز به مواد فوق‌پیشرفته بسیار سبک و فوق‌العاده قوی دارد، در حالی که آسانسور قمری را می‌توان با موادی که هم اکنون هم وجود دارند ساخت. ولی مانند اکثر پروژه‌های عظیم ماه، این هم احتمالا چندین میلیارد دلار خرج خواهد داشت (هر چند یک کمپین به دنبال حمایت مالی از یک تحقیق در مورد امکان پذیر بودن انجام این کار با فقط 3 میلیون دلار است) و برای سنگ‌ها مفید خواهد بود، اما برای انسان‌ها خیر، چرا که آنها ممکن است در جریان یک سفر آسانسوری چند هفته‌ای، در معرض تشعشعات زیادی قرار بگیرند.

 

ایستگاه فضایی در میانه ناکجا آباد
اسناد تازه منتشر شده ناسا نشان می‌دهد که برخی از مدیران ارشد سازمان توانسته‌اند باری برای حمل با راکت غول‌آسای جدید خود پیدا کنند: یک ایستگاه فضایی به نقطه لاگرانژی ماه. این دروازه  L2 زمین- ماه نیاز به کمترین میزان سوخت برای ثابت ماندن دارد چرا که جاذبه زمین و ماه همدیگر را در این نقطه از فضا شرایط پایداری را ایجاد می‌‍کنند. 
ناسا پیشنهاد کرده که این ایستگاه در 443هزار کیلومتری زمین و به عنوان یک ایستگاه تقویت کننده ساخته شود که بتواند ماموریت‌های اتی به ماه و مریخ را ممکن سازد. این که چگونه در این نقطه مانع از رسیدن تشعشعات فضایی به خدمه شد، و در صورت بروز مشکلی آنها را نجات داد، هنوز مشخص نشده است.این ایده هم اکنون نیز توسط تعدادی از اعضای جامعه سفرهای فضایی مورد حمله واقع شده است. بدون حضور تثبیت شده در ماه و هر جای دیگری در فضا، این پروژه چندان به کار نخواهد آمد.
 

یک معدن
مدت‌ها بود که عشاق فضا حدس می‌زدند که ماه حاوی ذخایر عظیمی از منابع مورد نیاز بر روی زمین باشد. از مواد معدنی، فلزات و هلیوم 3 (که می‌توان ان را در راکتورهای همجوشی به کار برد) عمدتا به عنوان اهداف احتمالی معدن کاوی بر روی ماه نام برده می‌شود.
به رغم این که این رویاها برای خیلی‌ها فریبنده‌اند، هچ دلیل واقعا قانع کننده‌ای برای خراش انداختن بر چهره ماه وجود ندارد. به جز یونوبتانیوم، هیچ ماده‌ای وجود ندارد که آوردن آن از ماه به زمین صرفه اقتصادی داشته باشد. و در حالی که کاهش منابع یک مشکل است، ما می‌توانیم به جای این که به دنبال منابع بیشتری باشیم، از منابع محدود خود استفاده بهتری کنیم. و برای هلیوم 3 هم وقتی یک نیروگاه همجوشی ساختیم که واقعا کار کند، آنگاه می‌توان بحث کرد.

 

ایالت 51:
در جریان رقابت‌های مقدماتی انتخاباتی جمهوریخواهان در انتخابات پیش رو، نیوت گینگریچ که از کاندیداها بود، فواره‌ای از ایده‌های عجیب و غریب در مورد ماه مطرح کرد. گینگریچ یکی از افراطی‌ترین عشاق فضا است و درجریان یک سخنرانی در فلوریدا، قول داد که تا سال 2020/1399 ایالات متحده یک پایگاه بر روی ماه راه اندازی کند. وی همچنین ادعا کرد که هنگامی که تعداد سکنه این ایستگاه به حد کافی رسید، می‌تواند تحت قوانین مرز نشینان که در جریان انضمام مناطق غربی امریکا به ایالات متحده تدوین شدند تبدیل به یک ایالت مجزا شود.!