به‌تازگی تلسکوپ فضایی هابل٬‌ کهکشانی مارپیچی شکار کرده است که ستاره‌ها در آن به صورت نامنظم و پراکنده قرار گرفته‌اند. این تصویر از زاویه‌ی دید مطلوبی ثبت شده است به طوری‌که ساختار واقعی این کهکشان موسوم به ESO 499-G37 به‌خوبی نمایان شده است. بازوهای محو و پراکنده‌ی مارپیچی این کهکشان به رنگ آبی متمایز شده‌ و به دور هسته‌ی کهکشان پیچیده‌اند. این رنگ آبی حاصل تابش ستاره‌های داغ و جوانی هستند که در بازوی مارپیچی قرار گرفته‌اند. در واقع بازوهای یک کهکشان مارپیچی٬ مقدار فراوانی گاز و غبار کیهانی دارد و معمولاً محلی است که دائماً در آن ستاره‌های تازه شکل می‌گیرند.

مهم‌ترین ویژگی‌ ظاهری این کهکشان٬ هسته‌ی بیضی‌مانندش است. معمولاً هسته‌ی مرکزی برآمده٬ ستاره‌های بیشتری نسبت به بقیه‌ی بخش‌های کهکشان دارد. این بخش برجسته٬ مملو از ستاره‌های سرخ قدیمی و سردتر است. یکی از ویژگی‌های ظاهری مشترک که تقریباً در همه‌ی کهکشان‌های مارپیچی به چشم می‌آید٬ شکل میله‌ای مرکز کهشکان است. به نظر می‌آید که این شکل میله‌ای نوعی مکانیسم است که تونلی بین بازو و هسته‌ی کهکشان ایجاد می‌کند و سبب انتقال گاز میان دو بخش می‌شود که این  فرآیند در شکل‌گیری ستاره‌ها موٍثر است.

منبع: وب‌سایت کانوت