پاسخ‌دهنده اختصاصی به کانوت:
فاطمه عظیم‌لو
مدرس و پژوهشگر نجوم و فیزیک
ستاره‌های بسیار پُرجرم پایان عمرشان به ابرنواختر تبدیل
می‌شوند. پس از انفجار ابرنواختری، اگر آن‌چه که باقی‌مانده است، جرمش از
حدود ۳ برابر جرم خورشید بیشتر باشد؛ جسمی آن‌قدر فشرده و چگال است که حتی
نور هم نمی‌تواند از گرانش آن فرار کند. به همین علت آن‌ها را سیاه‌چاله
نامیده‌اند. اما همه‌ی سیاه‌چاله‌ها بازمانده‌ی ستاره‌های پرجرم نیستند. در
ابتدای تشکیل عالم که چگالی بسیار زیاد بوده است، اَبَرسیاه‌چاله‌هایی
پرجرم تشکیل شده‌اند که در مرکز کهکشان‌های مارپیچی چنین سیاه‌چاله‌هایی
دیده می‌شوند.
برای مثال اخترشناسان سیاه‌چاله‌ای را در مرکز کهکشانی بسیار
دوردست در فاصله‌ی حدود ۱۲/۵ میلیارد سال نوری یافته‌اند که بیش از ۱۰
میلیارد برابر خورشید جرم دارد. این سیاه‌چاله‌ی پُرجرم چنان دوردست است که
تصور می‌شود در دورانی دیده می‌شود که عالم فقط ۶ درصد سنّ فعلی‌اش را
داشته است: هنگامی که جهان برای نخستین بار، نور ستاره‌ها و کهکشان‌ها را
به خود می‌دید. سیاه‌چاله‌ها به خودی خود رؤیت‌پذیر نیستند چون هیچ پرتویی
نمی‌تواند از آن‌ها خارج شود اما می‌توان آن‌ها را آشکار کرد. سیاه‌چاله،
ستاره‌ها و قرص گاز و غبار اطراف خود را می‌بلعد...ادامه
پاسخ
منبع: پرسش و پاسخ کانوت