اواخر قرن نوزدهم دانشمندان تازه محدودیت‌های قوانین نیوتن را حس کردند. موضوع ساده بود؛ آن‌ها نمی‌توانستند برخی پدیده‌های کیهانی را توضیح بدهند؛ مثلاً نمی‌دانستند چرا عطارد در نزدیک‌ترین فاصله از خورشید بیش از حدّ انتظار سرعت می‌گیرد.

اینجا جایی بود که آلبرت اینشتین با این اندیشه وارد میدان شد که مفهوم زمان و طول در سرعت‌های بالا برای ناظر نسبی است و همه‌ی آن آزمایش‌های ذهنی را مطرح کرد که تا امروز ما را متحیر کرده است. نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین، که بین سال‌های ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۹ تدوین شد، می‌گوید که جرم می‌تواند فضا و زمان را خمیده کند و همین باعث منحرف‌شدن نور در نزدیکی اجسام پُرجرم می‌شود.

(تصویر بالا: تصویری تخیلی که نشان می‌دهد سیاه‌چاله‌ای در حال بلعیدن گاز و غبار اطراف چه شکلی ممکن است باشد.)

مترجم: شادی حامدی آزاد