دانشمندان و مهندسان ناسا (NASA) روز استقلال را با انفجاري مهيب جشن مي­گيرند كه از برخورد موفقيت­آميز پرتابه­ي 327 كيلوگرمي كاوشگر "برخورد عميق(Deep Impact)" در ساعت 05:52 روز دوشنبه 4 جولاي (10:22 صبح روز دوشنبه 13 تير به وقت ايران) با دنباله­دار تمپل1 (Tempel1) به وجود آمد. اين برخورد روياروي كه با سرعت 37000 كيلومتر بر ساعت صورت گرفت، نيروي انفجاري­اي برابر حدود 5 تُنTNT توليد كرد.

به نظر مي­رسد همه چيز طبق برنامه پيش رفته باشد. دونالد ك.يومنز(Donald K. Yeomans) از پژوهشگران ناسا، هنگامي كه اولين تصاوير مي­رسيد گفت: "ناوبري عالي بود ـــ بهتر از چيزي بود كه انتظار داشتم. بهتر از اين را نمي­توانم تصور كنم". دانشمندان، مهندسان و مديران آزمايشگاه جت پروپالشن(Jet Propulsion Laboratory) در پاسادناي كاليفرنيا هنگامي كه اولين تصاوير رسيده انجام يك برخورد را تاييد كرد، با صداي بلند شادماني كردند.

با اين كه در دوربين رزلوشن­ــ­بالاي كاوشگر ِ در حال پرواز، فوكوس كمتر از حد عالي بود، تصاوير را نمي­شد با چيزي كمتر از حيرت­انگيز توصيف كرد. پرتابه نيز كه جريان پيوسته­اي از تصاوير پرجزييات را تا تنها چند ثانيه پيش از مرگش مخابره مي­كرد، به قسمتي روشن از آفتاب، از هسته­ي كشيده­ي دنباله­دار در نزديكي يك انتهاي آن، برخورد كرد. به زودي درخشش ِ تابان از گرمايي پديدار شد و سپس انفجار وسيعي از خرده و پاره­ها كه به فضاي پيرامون واپاشيده مي­شد.

اين تصوير از دنباله­دار تمپل1، خرده پاره­هاي اوليه­ي حاصل از برخورد با پرتابه­ي برخورد كننده­ي كاوشگر را نشان مي­دهد. دوربين رزلوشن­ـ­بالاي "برخورد عميق" اين منظره را 13 ثانيه پس از برخورد گرفته است. اين تصوير به صورت ديجيتالي پردازش شده تا جزييات هسته ي دنباله­دار را نمايش دهد.

 Courtesy NASA/JPL/Caltech/UMD.  ­

اكنون دانشمنداني كه درگير اين پروژه­ي 333 ميليون دلاري­اند، چشم به راه آن­چه كه اين برخورد برجاي مي­نهد هستند. اندازه و شكل دهانه­ي برخورديِ حاصل بايد اطلاعات زيادي از ساختار هسته­ي دنباله­دار، به دست دهد. اگر محل كنده شده كوچك باشد، مثلاً به اندازه­ي يك خانه، اين بدان معني است كه هسته، ساختار داخلي صُلبي، همچون يك مكعب منجمد و جامد از يخ، دارد.

  اين تصوير،دنباله­دار تمپل1 را شش دقيقه قبل از      برخورد با كاوشگر "برخورد عميق" ناسا نشان مي دهد. اين تصوير توسط حس­گر هدف­گير پرتابه­ي كاوشگر گرفته شده است.

Courtesy NASA/JPL/Caltech/UMD.

در طي روز، با رسيدن تصاوير بيشتر و طيف فروسرخ به زمين، دانشمندانِ اين مأموريت مشتاقانه آن­ها را بررسي خواهند كرد. آن­ها در حال حاضر درباره­ي ساختار اين دنباله­دار تنها مي­توانند حدس­هايي بزنند. با اين حال مقدار عظيم خرده و پاره­ها در عكس­هاي اوليه قوياً اين­طور پيشنهاد مي­كند كه كنده شدگي­اي به اندازه­ي يك استاديوم بر جاي مانده و اين كه درون تمپل1 احتمالاً از مواد متخلخلي است كه به سستي توسط گرانش گرد هم آمده­اند.

دنباله­دارها به نظر مي­رسد مجموعه­هايي از موادي يخي و سنگي باشند كه از آفرينش منظومه­ي شمسي در 4.5 ميليارد سال قبل به جاي مانده است. دنباله­دارهايي با دوره­ي كوتاه چون تمپل1، در حالي كه نسبتاً دسترسي به آن­ها با فضاپيما ساده است، هر بار كه وارد قسمت­هاي داخلي منظومه­ي شمسي مي­شوند، در معرض تابش شديد خورشيد قرار مي­گيرند. بنابراين هدف اصلي "برخورد عميق"، استخراج مواد دست­نخورده از اعماق زير سطح هسته است. به گفته­ي سرپرست تحقيقات، ميشل اَهِرْن(Michael AHearn) (دانشگاه Maryland)، طيف فروسرخ به دست آمده در طي برخورد، تاكنون وجود تركيباتي كه هنوز بايد تشخيص داده شوند را آشكار كرده است.

در حالي كه تيم "برخورد عميق" در پاسادنا (Pasadena) روي خودِ مـأموريت متمركز شده بودند، منجمان آماتور و حرفه­اي در سرتاسر دنيا اين رخداد را در چشمي تلسكوپ­هايشان تماشا مي­كردند. دنباله­دار تمپل1 هم اكنون 0.89 واحد نجومي(134 ميليون كيلومتر) از زمين فاصله­دارد و تا پيش از برخورد، در تلسكوپ، هدفي مه­آلود و محو از قدر 10 بود. به گفته­ي پل وايزمن(Paul Weissman) متخصص دنباله­دارها (از JPL در NASA) در طي يك ساعت پس از برخورد، روشنايي تمپل1 بيش از دو برابر شده است. ديگران گزارش كرده­اند كه روشنايي دنباله­دار حدود شش برابر شده است(معادل دو قدر كامل).

اين كه اين دنباله­دار دقيقاً چه­قدر پرنور مي­شود، بستگي دارد به اولاً مقدار غبار استخراج شده، سرعت انبساط ابر ِ غبار، اين كه تا چه زماني اين ابر، متمركز و با بازتابندگي بالا باقي مي­ماند و اين كه آيا برخورد، ناحيه­ي فعالي را روي دنبال­دار به وجود مي­آورد كه مواد بيشتري بتوانند از آن به خارج فوران كنند. در حال حاضر به گفته­ي اَهِرْن، مي­دانيم كه "برخورد درخشاني" بوده است.تمپل1 در 1867 در فرانسه و توسط ارنست ويلهلم لبرش تمپل(Ernest Wilhelm Leberecht Tempel) كشف شد. اين دنباله­دار كه طبق اندازه­گيري­ها به طول 9 و عرض 3 كيلومتر(حدود نصف اندازه­ي منهتن) است، در مداري بين مريخ و مشتري، 5.5 سال طول مي­كشد تا گرد خورشيد بچرخد.