اثرات انفجاری کیهانی در قرن 8 میلادی بر زمین، در درختان، یافت شد که نشان می‌دهد در آن قرن موج شدیدی از پرتوهای گاما به زمین رسیده‌اند.

پروفسور فوزا میاکی Fusa Miyake در سال 2012 اعلام کرد که مقدار بسیار بالایی ایزوتوپ کربن 14 و برلیوم 10 در حلقه‌ی درختانی یافته است که در سال 775 پس از میلاد شکل گرفته‌اند. او معتقد است علت فراوانی وجود چنین ایزوتوپ‌هایی احتمالاً برخورد رگباری از تابش‌های فضایی‌، پرتوهای گاما، با زمین، میان سال‌های 774 و 775 است. کربن14 و برلیوم 10 هنگامی شکل می گیرند که تابش‌هایی از فضا با اتم‌های نیتروژن در جوّ برخورد می‌کنند و این اتم‌ها پس از تجزیه شدن اتم‌های سنگین‌تری مانند کربن و برلیوم را شکل می‌دهند. اما هیچ انفجار ابرنواختریدر آن دوران ثبت و رصد نشده است و هیچ اثری از این نوع انفجارها باقی نمانده است.

 البته پروفسور میاکی شراره‌های خورشیدی را هم مد نظر گرفت اما این شراره‌ها آن‌قدر قدرتمند نیستند که باعث تولید کربن14 بشوند. شراره‌های بزرگ همراه با خروج شدید مواد از تاج خورشید راهی زمین می‌شوند و شفق‌های زیبای قطبی را پدید می‌آورند . اما در این مورد هم هیچ مورد خاصی در تاریخ ثبت نشده است. 

محققان به جست‌وجو در تاریخچه‌ی آنگلوساکسون‌ها پرداختند که در آن به «صلیب سرخ» اشاره شده بود که پس از طلوع  خورشید در آسمان در سال 776 پس از میلاد دیده شده است. شاید این نور سرخ حاصل انفجار ابرنواختر باشد اما با این فرض هم، سال 776، برای این معما بسیار دیر است، کمااین‌که هیچ معلوم نیست که چرا از این ابرنواختر هیچ اثری باقی نمانده است.

  اما دانشمندان دیگری مانند والری همباریان Valeri Hambaryan و رالف نویهایزر Ralph Neuhauser برای وجود این ایزوتوپ‌ها و نبودن ... ادامه‌ی مطلب