مطالعات جدید دانشمندان نشان می‌دهد تصادم دو ستاره نوترونی مجاور می‌تواند توضیح‌دهنده واقعه تشعشعات با انرژی بالا در قرن هشتم میلادی باشد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سال گذشته دانشمندان ژاپنی مدارکی یافتند که بر اساس آن، در سال 775 میلادی، انفجار ناگهانی تشعشع با شدت بالا، زمین را دستخوش خود قرار داده است.
انرژی این انفجار حدود 10 برابر انرژی بمب اتمی که بر سر هیروشیما فرود آمد، تخمین زده شده است.
آن چه مشخص است این است که در حوزه کیهانی زمین فاجعه‌یی رخ داده که توسط میلیون‌ها انسان زمینی آن دوران احساس نشده و سوابق تاریخی نیز از این واقعه عجیب سخنی به میان نیاورده‌اند.
در عوض، این حادثه در میزان کربن رادیواکتیو به دام افتاده در حلقه‌های رشد تعدادی از کهن‌ترین درختان زمین ثبت شده است.
کربن ایزوتوپی کلیدی است و کربن-14 هنگامی شکل می‌گیرد که ذرات انرژی‌دار وارد جو زمین می‌شوند و با اتم‌های نیتروژن تصادم پیدا می‌کنند.
به این دلیل که درختان هر دوی کربن-14 و خویشاوند ثابت آن یعنی کربن-12 را جذب می‌کنند، سطوح نسبی کربن-14 در حلقه‌های رشدشان روشی برای اندازه‌گیری میزان ذرات حاوی انرژی بالا ارائه می‌دهند که طی یک سال به جو زمین وارد شده‌اند.
با تحلیل دو درخت سرو ژاپنی در سال گذشته، دانشمندان دریافتند که میزان کربن-14 موجود در حلقه‌های رشد این درختان در سال 775 میلادی به طرز شوک‌آور بالا بوده است.
نوسان سطوح کربن-14 امری طبیعی است و این سطوح طی یک چرخه 11 ساله با صعود و افول جرقه‌های خورشیدی بالا و پایین می‌روند، اما در سابقه سه هزار ساله، هیچ گونه اصابتی با شیبی به اندازه شیب اصابت سال 775 میلادی وجود ندارد.
بنابراین چه مولفه‌ای موجب انفجار عظیم تشعشع و جریان بالای ذرات انرژی‌داری شده که سطوح افزایش یافته کربن-14 را در جو به دنبال داشته است؟
به گفته دانشمندان، دو دلیل می‌تواند وجود داشته باشد: یا تشعشع از یک جرقه خورشیدی بسیار شدید بوده یا از انفجار ستاره‌یی مجاور.
آنها فرضیه جرقه خورشیدی را به دو دلیل حذف کردند : نخست این که جرقه‌هایی با چنین عظمتی باید نمایشی فراموش‌ناشدنی از تابش‌های شمالی ارائه داده باشند که چنین پدیده‌ای در سوابق تاریخی دیده نمی‌شود. دوم این که این جرقه‌ها می‌توانستند لایه ازن زمین را نابود کنند و تمامی حیات را در معرض تشعشع شدید و احتمالا در حرکت به سوی یک انقراض قرار دهند.
احتمال دیگری نیز وجود دارد و آن این که یک ابرنواختر نزدیک اشعات گامای منتشره در تمامی جهات را ارسال کرده باشد. این اشعه‌ها ذرات با انرژی بالایی در جو خلق کردهاند که پس از آن کربن-14 حاضر چنین حجم زیادی را شکل داده‌اند.
اما به منظور انتشار اشعه‌های گامای کافی، ابرنواختر مجبور بوده که بزرگ‌تر و درخشان‌تر از سایر نقاط شفاف تاریخی باشد که مستند شده بودند؛ با این حال هیچ سابقه‌ای از ابرنواختر در سال 775 ثبت نشده است.
حتی چنان‌چه مردم متوجه یک ستاره در حال انفجار نشده باشند، بقایای آن باید امروز در خارج از زمین قابل مشاهده بودند و درخششی ضعیف داشتند که توسط تلسکوپ‌ها رصد می‌شدند.
دانشمندان از پیش، 11 مور از بقایا را در محله کهکشانی ما شناسایی کردهاند اما هیچ یک از آنها دارای عمر مناسبی برای این که عامل انفجار 775 باشند، نیستند.
ژاپنی‌ها دریافتند که نه جرقه‌های خورشیدی و نه ابرنواختر نمی‌توانند توضیح‌دهنده آنومالی کربن-14 باشند.
هم‌اکنون محققان آلمانی عاملی موجه را برای این واقعه پیشنهاد کردهاند.
به گفته آنها، نوعی انفجار کوتاه مدت اشعه گاما که از تصادم دو ستاره نوترونی مجاور به وجود آمده، می‌تواند عامل وقوع چنین رخدادی بوده باشد.
چنین انفجار بسیار بزرگی از سطح زمین فقط به مدت یک روز قابل مشاهده بوده و این می‌تواند دلیل ثبت نشدن آن در تاریخ باشد.
دانشمندان پنج ستاره نوترونی را شناسایی کردهاند که عامل این انفجار عظیم بوده‌اند. در حال حاضر آنها تلاش می‌کنند جزئیات بیشتری از این کاندیدها را شناسایی کنند.