دانشمندان مأموریت کاسینی ناسا به‌تازگی در مقاله‌ای چگونگی پیچش توفانی بزرگ را دور زحل توضیح دادند که با انتهای خود روبه‌رو شد و از بین رفت. این نخستین‌باری است که دانشمندان توفانی را در منظومه‌ی شمسی رصد می‌کنند که خود را نابود می‌کند.
اندرو اینگرسول از مؤسسه‌ی فناوری کالیفرنیا در پاسادنا در این‌باره چنین می‌گوید:«این توفان زحلی مانند توفان‌های روی زمین است اما پیچشی در آن رخ داده است که مختص توفان‌های روی زحل است. حتی بزرگ‌ترین توفان‌های روی مشتری هم نمی‌توانند خود را این‌چنین ببلعند. این پدیده نشان می‌دهد که در طبیعت پدیده‌های گوناگون به‌شکل‌های بسیار گسترده‌ای می‌توانند خود را نشان دهند».
توفان‌های روی زمین از انرژی آب‌های گرم تغذیه می‌کنند و دمای آب‌ها را پایین می‌آورند. توفان مذکور در نیم‌کره‌ی شمالی سیاره‌ی گازی زحل پدیدار شد و انرژی‌اش را از هوای گرم تأمین می‌کند. این توفان در ۵ دسامبر ۲۰۱۰ در عرض جغرافیایی ۳۳ درجه‌ی شمالی سیاره آشکارسازی شد و دوربین‌های تصویربرداری امواج رادیویی و پلاسمای کاوشگر کاسینی آن‌را دنبال کردند. زمان کوتاهی پس از پدیدار شدن سر درخشان و پرتلاطم توفان و حرکت کردنش به سمت غرب، گردبادی در جهت عقربه‌های ساعت در آن پدید آمد که بسیار آهسته‌تر حرکت می‌کرد. طی ماه‌ها این توفان در همان عرض جغرافیایی پیرامون سیاره حرکت کرد و ۳۰۵۰۰۰ کیلومتر امتداد یافت.
توفان‌های زمینی هیچ‌گاه با دنباله‌ی خود برخورد نمی‌کنند؛ زیرا با برخورد به ساختارهای زمینی مانند کوه‌ها ضعیف می‌شوند. اما روی زحل هیچ خشکی و در نتیجه هیچ ساختار توپوگرافیکی وجود ندارد که توفان‌ها را متوقف کند. بخش جلویی و اصلی این توفان درخشان و پرتلاطم توانست دورتادور سیاره را بپیماید. تنها پس از رسیدن هسته‌ی توفان ... ادامه‌ی مطلب