اگر این خبر تایید شود، وویجر اولین ماشین ساخت بشر است که از منظومه ما بیرون می رود.

وویجر در سال ۱۹۷۷ یعنی ۳۵ سال قبل زمین را ترک کرد و اکنون ۱۸ میلیارد کیلومتری از ما فاصله دارد که ۲۳ برابر فاصله زمین از خورشید است.

دانشمندان در چند سال اخیر به دنبال جمع آوری شواهد خروج آن از منظومه شمسی بوده اند.

فضاپیما در این مدت ناظر تغییراتی محیطی بوده که حاکی از قرار داشتن آن در منطقه مرزی منظومه است.

اکنون بعضی از محققان می گویند که به باور آنها این سفینه از حیطه نفوذ خورشید موسوم به هلیوسفر خارج شده. هلیوسفر یک حباب مغناطیسی از ذرات باردار است که منظومه شمسی را احاطه کرده.

این ادعا در مقاله ای که به زودی در مجله "نامه های تحقیقات ژئوفیزیکی" منتشر خواهد شد مطرح شده است.

با این حال هستند کارشناسانی که هنوز در این مورد تردید دارند.

سوزان داد، مدیر پروژه وویجر اخیرا به بی بی سی، گفت: "پنج عدد از ابزارهای فضاپیما هست که هنوز کار می کند و ما اکنون در داده های دریافتی شاهد این هستیم که درحال ورود به حیطه میان ستاره ها هستیم. شاهد اتفاقاتی هستیم که به این باور دامن می زند که روی چنین مرزی هستیم."

شواهدی که خانم داد از آن حرف می زند شامل افت شدت ذرات خورشیدی و شدت گرفتن اشعه های کیهانی است که از فضای میان ستاره ای می آید. شاهدی که به خصوص اساس یافته تازه است به اواخر ماه اوت در تابستان گذشته بازمی گردد.

پروفسور بیل وبر از دانشگاه ایالتی نیومکزیکو در لاس کروسس از نویسندگان مقاله تازه می گوید که ظرف فقط چند روز، شدت تشعشعات هلیوسفری کاهش پیدا کرد و شدت اشعه کیهانی بالا رفت چیزی که نشانه خروج فضاپیما از هلیوسفر است.

ناسا می گوید این برداشت در میان کسانی که روی این پروژه کار می کنند همگانی نیست و پروفسور وبر اذعان می کند که بحث در این مورد ادامه دارد.

هدف اولیه ماموریت این کاوشگر مطالعه سیارات دورافتاده منظومه شامل مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد، اما همچنان به مسیرش ادامه داد.

مسیر کاوشگر بعد از آن تغییر داده شد تا در جهت کلی مرکز راه شیری به حرکت در آید.

تولید الکتریسیته از منبع پلوتونیومی وویجرها ده تا ۱۵ سال دیگر متوقف خواهد شد که در آن مرحله ابزارها و فرستنده های آنها از کار خواهد افتاد.