این برآوردیست که از یک همتاسازی (شبیه سازی) رایانه ای تازه به دست آمده. این همتاسازی بر روی شیوه ی رشد و فرگشت کهکشان راه شیری طی ادغام کهکشان های کوچک تر انجام شده بود.
بر پایه ی نظریه، هر کهکشان می تواند یک سیاهچاله در مرکزش داشته باشد. با ادغام (یکی شدن) کهکشان ها، این سیاهچاله ها هم به یکدیگر می پیوندند و یک ابَرسیاهچاله (سیاهچاله ی ابرپرجرم) به سنگینی میلیون ها برابر خورشید پدید می آورند. ولی برخورد و به هم پیوستن کهکشان ها به تولید امواج گرانشی می انجامد، که می تواند سیاهچاله ای که تازه با سیاهچاله ی دیگر ادغام شده را از کهکشان میزبانش بیرون براند.
والری راشکوف و پی‌یرو مادائو از دانشگاه سانتاکروز کالیفرنیا همتاسازی‌ای انجام دادند که نشان می داد بسته به ویژگی های اجرامی که با هم برخورد کده اند، شاید ۷۰ تا ۲۰۰۰ عدد از این سیاهچاله های آواره هم اکنون سرگرم پرسه زنی در هاله ی کهکشان راه شیری باشند. به گفته ی اَوی لوب از دانشگاه هاروارد، شماری ازآن ها می توانند برهنه و بی پوشش باشند، در حالی که شمار دیگر می توانند چند خوشه ی ستاره ای و ماده ی تاریک هم به گرد خود داشته باشند. لوب نیز چنین اندیشه ای را پیش کشیده است.
این خوشه های ستاره ای گرچه کم نورند ولی می بایست با تلسکوپ های نوین یا تلسکوپ های آینده دیده شوند. با یافتن آن ها شاید چیزهای بیشتری درباره ی آغاز رشد سیاهچاله ها فراگیریم.