مطالعات محققان اسکاتلندی نشان می‌دهد، سیارات بیگانه شبه زمین در صورتی که فاصله شان تا ستاره میزبان 10 برابر بیشتر از فاصله زمین تا خورشید باشد نیز می توانند میزبان حیات باشند.

 «منطقه گلدیلاکس» (Goldilocks zone) کمربندی در اطراف یک ستاره است که از دمای ایده‌آل برای وجود آب بشکل مایع بر سطح سیاره برخوردار است.

محققان دانشگاه‌های سنت اندروز و آبردین در تحقیقات جدید خود به نتایجی دست یافته‌اند که امکان افزایش منطقه قابل سکونت در اطراف ستاره میزبان را فراهم می‌کند.

با رفتن به عمق سطح سیاره، دما افزایش پیدا می‌کند و با رسیدن به دمای مطلوب، امکان وجود آب به شکل مایع فراهم می‌شود که در این صورت وجود حیات نیز امکانپذیر است.

در کهکشانی متشکل از 200 میلیارد ستاره از انواع مختلف، اخترشناسان تخمین می‌زنند که 11 میلیارد سیاره قابل سکونت وجود در منطقه گلدیلاکس وجود دارد؛ با در نظر گرفتن ستارگان کوتوله قرمز کم‌نور و تعدادی از سیارات با دمای متوسط مشابه زمین، این تعداد به 40 میلیارد سیاره افزایش پیدا می‌کند.

محققان دانشگاه آبردین در تحقیقات خود یک مدل رایانه‌ای طراحی کرده‌اند که می‌تواند دمای زیر سطح سیارات در اندازه زمین را تخمین بزند.

عمیق‌ترین گونه حیات بر روی زمین در عمق 5.3 کیلومتری زیر سطح وجود دارد، با این حال امکان شناسایی حیات در عمق 10 کیلومتری نیز مطرح می‌شود.

با استفاده از این مدل رایانه‌ای محققان دریافتند که مناطق قابل سکونت در مدار ستارگان شبه خورشید سه برابر بزرگتر است.

«مک‌ماهون» سرپرست تیم تحقیقاتی دانشگاه آبردین تأکید می‌کند: این مدل نشان می‌دهد، حتی اگر زمین در فاصله‌ای سه برابر دورتر از خورشید قرار داشته باشد، امکان وجود آب به شکل مایع تا عمق پنج کیلومتری وجود دارد.

به گفته «ماهون»، اگر آب در عمق 10 کیلومتری نیز وجود داشته باشد، منطقه قابل سکونت برای سیارات بیگانه شبه زمین 14 برابر گسترش پیدا می‌کند.

در حال حاضر منطقه قابل سکونت در سیستم منظومه شمسی تا مریخ گسترش یافته است، اما با محاسبات جدید امکان گسترش این منطقه تا مشتری و زحل افزایش پیدا می‌کند.

در این صورت سیارات سنگی کمی بزرگتر از زمین که فاصله شان تا ستاره میزبان 10 برابر دورتر از فاصله زمین تا خورشید باشد هم می‌توانند میزبان حیات باشند.