در صورت مساعد بودن هوا، منجمان در فرصتی نادر می توانند اين سياره را در نزديكترين فاصله به زمين به خوبی رويت کنند.
تلسکوپ های کوچک می تواند مريخ را يک گلوله درخشان کوچک نشان دهند اما با تلکسوپ های بزرگتر می توان برخی از جزئيات سطح مريخ را ديد. البته مشاهده اينگونه جزئيات مستلزم ممارست، چشمی تيزبين و تلسکوپی با کيفيت خوب است.
مريخ تنها سياره منظومه شمسی است که سطح آن از زمين قابل مشاهده است. آنچه منجمان در ساير سيارات منظومه مثل مشتری و کيوان می بينند در واقع لايه گازی پوشاننده اين سيارات است نه سطح جامد آنها.
در ماه اوت 2003 مريخ حتی در فاصله ای کمتر با زمين قرار گرفت و به 6/55 ميليون کيلومتری اين کره خاکی رسيد که در 60 سال گذشته سابقه نداشت.
اما مريخ اين بار در ارتفاع بالاتری در آسمان قرار می گيرد که بدان معنی است که تاثير منفی اختلالات جوی بر تصويری که از اين سياره در چشمی تلسکوپ ها شکل می گيرد کمتر خواهد بود. اين موضوع به خصوص برای ساکنان نيمکره شمالی زمين صادق است.