فضاپیمای
رزتا در تاریخ 2 مارس سال 2004 میلادی توسط سازمان فضایی اروپا به فضا پرتاب شد و
سفر ده ساله خود را به مقصد دنباله دار "67 پی- چوریوموف گراسیمینکو" آغاز کرد. سرانجام
این فضاپیما با پیمودن 6.4 میلیارد کیلومتر، در 6 آگوست سال 2014 میلادی ، در مدار
دنباله دار مورد نظر قرار گرفت.
کلیم ایوانوویچ چوریوموف و سیویتلانا گراسیمینکو،
دو اخترشناس اتحاد جماهیر شوری، برای نخستین بار در سال ۱۹۶۹ میلادی این دنباله
دار را که آن زمان در فاصله ۴۰۰ میلیون کیلومتری زمین قرار داشت، کشف کردند. فضای پیمای رزتا پس از پرتاب، با استفاده
از نیروی گرانش سیاره زمین و مریخ سرعت خود را برای تعقیب دنباله دار 67 پی افزایش داد، و پس از
طی 6.4 میلیار کیلومتر مسافت، خود را به آن رساند، هم اکنون دنباله دار "چوریوموف
گراسیمینکو" در فاصله 405 میلیون کیلومتری از زمین، با سرعت 55 هزار
کیومتر در ساعت، به سمت هسته داخلی منظومه خورشیدی در حرکت است.
فضاپیمای رزتا طی 17 ماه آینده در مداری به ارتفاع
100 کیلومتر از سطح دنباله دار (که تدریجا به
30 کیلومتر کاهش خواهد یافت) به بررسی آن پرداخته و همچنین 67 پی را در حرکت مداری خود به
دور خورشید همراهی خواهد کرد. علاوه براین در ماه نوامبر سال جاری، رزتا روبوتی به
نام فیلی لندر را به سطح دنباله دار ارسال خواهد کرد، تا با انجام آزمایشات دقیق
تر و بررسی های گسترده تر، دانشمندان به درک بهتری از ماهیت این دنباله دار و مواد
تشکیل دهند آن دست یابند.
دنباله دار چوریوموف گراسیمینکو در آگوست سال ۲۰۱۵
میلادی به نزدیکترین فاصله (185 میلیون کیلومتری) نسبت به خورشید می رسد و سپس گردش خود را به فضای خارجی منظومه خورشیدی ادامه خواهد داد. عکس
هایی که تا کنون توسط فضاپیمای رزتا به زمین ارسال شده این طور نشان دادند که هسته
اصلی دنباله دار ماهیتی ناهمگون داشته و از دو قسمت مجزا تشکیل شده است. برخی دانشمندان گمان می کنند که
این دنباله‌دار یک دوتایی برخوردی است. البته هنوز پاسخ مشخصی برای چگونگی به وجود
آمدن این نوع هسته‌ها وجود ندارد. یک
نظریه این است که در زمان شکل‌گیری منظومه خورشیدی دو دنباله‌دار پس از برخورد با یکدیگر ادغام شده‌اند. نظریه دیگر حاکی از آن
است که که فرم هسته دنباله‌دار به شکلی عجیبی توسط یک جرم چگال تر، حجاری شده است.
هدف اصلی این پروژه تحقیقاتی که توسط آژانس فضایی اروپا اجرا شده، بررسی دنباله
دار ها و کشف رازهای نهفته در درون آنهاست، که بدون شک به شناخت بیشتر ما از ساز و
کار منظومه خورشیدی و نحوه شکل گیری آن، کمک شایانی خواهد کرد.
مهرشاد مروجی