نمایی خیالی از خرده سیارک ها در کنار یکدیگر، عکس از کلتک جی پی ال/ناسا

پیش از این اخترشناسان این گونه تصور می کردند که نیروی گرانش به همراه اصطکاک همچون آهن ربایی قوی خرده سیارک ها را در کنار یکدیگر نگه داشته و یک مجموعه واحد را تشکیل می دهد. اما مشاهدات به عمل آمده از سیارک 1950 دی آ تاثیر نیروی دیگری را در این فرایند آشکار کرد. سیارک ها با سرعت بسیار زیادی در فضا در حال چرخش هستند و صرفا  نیروی گرانش نمی تواند مجموعی از آنها را در کنار هم نگه دارد. پس چه چیزی عامل اصلی این همبستگی است؟

بن رازیتیس مدیر این پروژه تحقیقاتی در دانشگاه تنسی ناکسویل در این باره می گوید؛ ما دریافیتم که سیارک 1950 DA بسیار سریع تر از محدودیت های چگالی خود در گردش است، پس اگر صرفا جاذبه باعث نگه داشتن خرده سیارک ها می بود اجزای آن بسیار پیش از این متلاشی می گردیدند. بنابراین تنها گزینه موجود برای توجیه این پدیده نیروی چسبندگی میان ذره ای است.

نمایی از سیارک 1950 دی آ ، عکس از ناسا

نیروی چسبندگی یا همدوسی به نیروی چسبندگی بین ذرات مولکولی اطلاق می شود که جاذبه ای بسیار قوی ایجاد می کند. این نخستین باری است که دانشمندان اثرات این نیرو بر یک سیارک را مشاهده می کنند. اگر داده های اخیر تایید گردد و بتوان آن را برای همه خرده سیارک ها بسط داد، شاید دیگر گذر این اجرام فضایی از نزدیکی زمین تهدیدی محسوب نگردد.بدین ترتیب با هدف گیری نقطه درست می توان یک سیارک را متلاشی کرده و مسیر حرکت آن را منحرف نمود.(البته باید در نظر داشت متلاشی کردن یک سیارک ممکن است باعث شود تعداد زیادی خرده سیارک وارد زمین شده و خسارات بیشتری به بار آورند).

دانشمندان قصد دارند با بهره گیری از فضاپیمای رزتا و  روبوت فیلی لندر، تاثیرات نیروی چسبندگی میان ذره ای را در دنباله دار  " 67 پی- چوریوموف گراسیمینکو" بررسی نمایند.

مهرشاد مروجی