فضانورد کارن نایبرگ در حال
بررسی و تهیه تصویر از چشم خود بوسیله فاندوسکوپ / عکس از ناسا
بررسی
تاثیرات ریزجاذبه (میکروگرانش) بر سلامت فضانوردان به یکی از چالش های بزرگ سازمان
فضایی ناسا در دهه اخیر تبدیل شده است. نیاز دائمی به عینک برخی از دانشمندان و
فضانواردان (که پیش از این عینکی نبوده اند) بعد از بازگشت از ماموریت های طولانی
مدت از جمله این مشکلات است.
علی رغم
اظهارات ناسا در چند ماه گذشته، پیرامون بروز اختلالات دید در تنها بیست درصد از
فضانوردان، مطالعات جدید نشان می دهد 21 فضانورد
دیگر این سازمان نیز، که بین پنج تا شش ماه ماه در ایستگاه فضایی اقامت داشته اند،
دچار آسیب های جدی بینایی شده اند.
بنا به
اظهارات پزشکان دانشگاه هیوستن که با سازمان فضایی ناسا در بررسی وضع سلامت
فضانوردان همکاری می کنند، دوربینی ، وجود
لکه در میدان دید، تاری مشیمیه، اتساع پوشش عصب بینایی، پهن شدن قسمت انتهای گوی
چشم و ورم عصب بینایی از جمله اختلالاتی است که برای فضانوردان در طی اقامت های
طولانی در مدار زمین بوجود آمده است.
نمایی از ایستگاه فضایی بین
المللی از دید خدمه شاتل فضایی ایندیور در حال جدا شدن از آی اس اس - می 2011
میلادی/ عکس از ناسا
ناسا
به تازگی ابزار خاصی را به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال کرده که مانند یک
میکروسکوپ با بهره گیری از مقطع‌نگاری همدوسی اپتیکی (Optical coherence tomography) به بررسی فشار در چشم، تغییرات عصب بینایی و ساختار شبکیه می
پردازد.
دانشمندان
امیدوارند با تحت نظر گرفتن وضع سلامت فضانوردان در سفرهای دراز مدت فضایی، علت اصلی مشکلات بوجود آمده را یافته و نسبت به
ارائه راه های پیشگیری و درمان آن اقدام نمایند. تغییر سطح دی اکسید کربن در
ایستگاه فضایی، در صورت تایید تاثیر آن، می تواند یکی از راهکارهای اجرایی در
پیشگری از بوجود آمدن مشکلات بینایی در فضانوردان باشد.
انجام
تحقیقات و بررسی پیوسته وضعیت سلامت جسمانی فضانوردانی که یک سال تمام را در
ایستگاه فضایی بین اللملی سپری کرده اند و همچنین کیهان شناسانی که همان زمان در
فضا گذرانده اند، در دستور کار ناسا قرار دارد.
مهرشاد مروجی