ناسا در نظر دارد در آینده ای نزدیک فضانوردان خود را به ماه و پس از آن به مریخ و شاید فراتر از آن بفرستند . اما در این بین یک مشکل بزرگ وجود دارد و آن تابش های الکترو مغناطیس مضرردر خارج از جو زمین است .

فضانوردانی با انجام این سفر ها خود را در معرض تشعشعات کیهانی و تابش های مضرر خورشید که عمدتا از ذرات پر سرعت الکترون و پروتون تشکیل شده اند ، قرار می دهند که باعث بروز سرطان و دیگر ناسازگاری ها در بدن آن ها می شود.یکی از ساده ترین راه ها برای مقابله با این مشکل استفاده از بتون می باشد مانند سازه هایی که در اطراف راکتور هسته ای وجود دارد اما ساختن یک فضاپیمای بتونی ایده معقولانه ای نیست همین امر باعث شده تا دانشمندان ناسا تلاش های بسیاری در این ضمینه انجام دهند و مواد گوناگونی را برای مقاومت در برابر این تشعشعات امتحان کنند مانند آلومنیوم، پلاستیک های پیشرفته و هیدروژن مایع که هر کدام دارای نقص هایی بوده و عملا قابل استفاده نمی باشد اما گزینه ای هوشمندانه برای رفع این مشکل وجود دارد :استفاده از یک میدان بزرگ الکترو مغناطیس برای محافظت فضانوردان .

می دانیم بار های هم نام یکدیگر را دفع میکنند ، پس می توان فضانوردان را در مکانی مستقر کرد که توسط یک میدان الکترومغناطیس احاطه شده و این میدان الکتریکی هم بار با تشعشعات ساطع شده از محیط باشد.البته بسیاری از کارشناسان در مورد احداث چنین پایگاهی بر روی ماه بدبین اند اما در میان آنها چارلز بولر و جان لین پژوهشگرا ناسا در مرکز فضایی کندی و مسئول تحقیق بر روی این پروژه عقیده دارند این کار قابل اجراست.بولر می گوید:(( استفاده از میدان الکترومغناطیس برای حفاظت از ضانوردان ، ایده ای بود که در دهه 1950 ارائه شد اما طرح های داده شده بسیار ابتدایی و ناشیانه بود ولی طرح های امروز بسیار جامع و عملی است))

 طرح ارائه شده توسط بولر و لین شامل چندین گوی بزرگ با پهنای  5 متر است که بر فراز پایگاه استقرار فضانوردان قرار میگیرد .این حفاظ بزرگ قابلیت شارژ بسیار بالایی دارد و می تواند به یک میدان ایستایی الکتریکی 100 مگا ولتی تبدیل شود . هرچند مقدار این ولتاژ بسیار بالاست اما مقدار اندکی از آن جریان پیدا میکند در نتیجه نگهداری از آن نیروی زیادی لازم ندارد.

گوی های تشکیل دهنده این حفاظ از نوعی پارچه نازک و قوی ( مانند پوشش ضربه گیر مریخ نورد ها ) به همراه یک پوشش نازک از ماده ای رسانا مانند طلا ساخته می شود . این گوی های پارچه ای دارای قابلیت تا شدن برای آسان کردن حمل و نقل نیز هستند. .هنگامی که این حفاظ در محل خود قرار گرفت ، شارژ الکتریکی شده و گوی های تشکیل دهنده آن ، منبسط می شوند . سپس  حفاظ در بالای پایگاه استقرار فضا نوردان نصب می شود.مطمئنا یک آرایش دقیق از این گوی های بار دار می تواند میزان برخورد تشعشعات خطرناک را با فضانوردان و تجهیزاتشان به حد اقل برساند  .در بعضی جنبه های اضافی این طرح ، یک تور الکتریکی برای امنیت بیشتر در زیر حفاظ  تعبیه شده است.بولر و لین همچنان در حال طرح ریزی بهترین مدل از این حفاظ هستند که قطعا مهمترین قسمت آن نحوه قرار دادن گوی هاست برای پرتو های دو گانه که هم بار مثبت و هم بار منفی دارند . این حفاظ باید طوری عمل کند که پرتو هایی با بار منفی را به بالای پایگاه و پرتو های مثبت را به سوی سطح ماه منحرف کند.بولر و لین یک مدل سه بعدی ساخته اند که بسیار کار آمد است و میتواند به طور دقیق عملی شود .

این طرح هرچند مراحل پایانی کار خود را میگذراند اما هنوز مشکلات علمی- مهندسی حل نشده ای دارد ، به عنوان مثال وزش بادهای خورشیدی شامل الکترون و پروتون از میان این حفاظ مشکلات عمده ای را بوجود می آورد .