طبق اخرین یافته های یک تیم از ایالات متحده سیاره اورانوس دارای حلقه هایی به رنگ آبی است. این دومین سیاره از سیارات حلقه دارمنظومه شمسی  است که حلقه ای آبی رنگ دارد.

دانشمندان گمان می کنند که نيروهای کششی عمل کننده بر غبار موجود در حلقه باعث می شود که ذرات کوچکتر به مسير خود ادامه دهند درحالی که ذرات بزرگتر جذب قمر می شوند.

تيم محققان آمريکايِی در گزارشی که در نشريه ساينس منتشر شده می گويد که ذرات کوچکتر رنگ آبی را منعکس می کنند و باعث می شوند حلقه به اين رنگ جلوه کند.

 ساير حلقه ها - در اطراف مشتری، زحل، اورانوس و نپتون - متشکل از ذرات هم بزرگ و هم کوچک هستند، که ظاهری قرمز رنگ به آنها می بخشد.

منجمان از مدت ها قبل می دانستند که سياره عظيم  اورانوس در احاطه حلقه های متشکل از موادی تيره است،  که در مواردی به قطر ده متر هستند..

اما آبان گذشته، تلسکوپ فضايی هابل موفق به کشف دو حلقه ديگر - حلقه های دوازدهم و سيزدهم - شد. ستاره شناسان سيستم حلقه ها را در طول موج های مادون سرخ با کمک تلسکوپ کِک (Keck) در هاوايی رصد کردند. اما بيرونی ترين حلقه، و قمر يخی آن ماب (Mab)، برعکس حلقه قرمز رنگ داخلی در طيف نوری مادون سرخ قابل رؤيت نبود.

تيمی تحت سرپرستی ايمکه دی پاتر، استاد رشته نجوم در دانشگاه کاليفرنيا در برکلی، کشف کردند که اين حلقه به رنگ آبی روشن است که با توجه به شناخت های بشر از منظومه شمسی عجيب به نظر می رسد.
پروفسور دی پاتر گفت: "رنگ آبی نشانه آن است که اين حلقه غالبا از موادی با ابعاد زيرميکرونی (کمتر از يک ميليونيوم متر) تشکيل شده، که بسيار کوچکتر از مواد موجود در اکثر حلقه های ديگری است که قرمز به نظر می رسند."

اين ذرات ريز - يک هزارم ضخامت موی انسان - عمدتا نور آبی را منتشر و منعکس می کنند، تقريبا مثل ملکول های بسيار ريزی در اتمسفر زمين که باعث می شود آسمان زمين آبی به نظر برسد.

حلقه های رايج تر به قرمز می زنند زيرا آنها همچنين حاوی ذرات بسيار بزرگتری هستند و همچنين ممکن است حاوی مواد سرخ رنگ مثلا آهن باشند.

به نظر می رسد که حلقه های بيرونی و آبی رنگ کيوان و اورانوس شباهت چشمگيری به يکديگر داشته باشند، حداقل به اين دليل که هر دو دارای قمرهای کوچک هستند.

رقص ماه

پروفسور دی پاتر می گويد: "اين قمر در داخل حلقه دور سياره می گردد و دائما هدف اصابت ذرات بسيار ريز (ميکرو شهاب ها) قرار می گيرد. از آنجا که اين قمر هيچ نوع اتمسفری ندارد، اين ذرات با سرعت بالا به سطح آن برخورد می کنند و باعث برخاستن مواد و ذرات از روی سطح می شوند."

"از آنجا که قمر خيلی کوچک است، ذرات متراکم از قوه جاذبه قمر فرار می کند و در مداری حول سياره مرکزی به گردش درمی آيند."

"ذرات کوچکتر به گردش در مداری حول سياره ادامه می دهند اما ذرات بزرگتر بار ديگر به ماه برخورد می کنند."

اين مطالعه در همکاری با مارک شوالتر از موسسه "ستی" (Search for Extra-Terresterial Intelligence) در کاليفرنيا و هايدی هامل از موسسه علوم فضايی در کلورادو و سران گيبارد از آزمايشگاه ملی ليورمور در کاليفرنيا انجام شد.

دانشمندان قصد دارند سال آينده، زمانی که حلقه های محو اورانوس آشکارتر می شود، رصدهای تازه ای انجام دهند.