سرنشینان شاتل دیسکاوری پس از استراحتی دل‌چسب در شامگاه سه‌شنبه و رهایی از استرس پرتاب، دیروز را به بررسی عایقهای حرارتی بدنه فضاپیما پرداختند. آنها ماموریت داشتند در روز اول پرواز در مدار زمین، عملکرد تجهیزات شاتل را بیازمایند و مهم‌ترین بخش این ماموریت، سرکشی تمام بدنه شاتل با استفاده از بازوی روباتیک کانادا بود.
دوربین‌های نصب‌شده بر شاتل و مخزن خارجی سوخت، جدا شدن پنج قطعه کوچک از عایق کف‌آلود مخزن را در زمان پرواز شاتل ثبت کرده بودند، اما کارشناسان ناسا معتقدند این قطعات آسیبی به بدنه شاتل وارد نکرده‌اند، زیرا هم کوچک بوده‌اند و هم در زمانی جدا شده‌اند که شاتل از بخش رقیق جو زمین عبور می‌کرده است و نیروی مقاومت هوا بسیار کم بوده است.
مهندسان ناسا، قطعه جدیدی را به بازوی روباتیک 15 متری متصل کرده‌اند تا این بازو بتواند به سراسر بدنه، از دماغه گرفته تا دم فضاپیما، دسترسی داشته باشد. این قطعه جدید، بازوی بلندی است که در انتهای خود به یک دوربین تصویربرداری و یک حسگر لیزری مجهز است. پس‌از بررسی تصاویر ارسالی دوربین بازوی کانادا، مقامات رسمی ناسا اعلام کرده‌اند که هیچ نشانه‌ای از آسیب‌دیدگی بدنه شاتل در دماغه و بال‌ها دیده نشده است. تونی سکاچی، مدیر برنامه پرواز شاتل با اعلام این خبر افزود:« ما یک فضاپیمای بسیار تمیز داریم! ». به گفته وی، مهندسان و سرنشینان شاتل تمام تلاش خود را به‌کار گرفتند تا در 24 ساعت اول پس‌از پرتاب از سالم بودن فضاپیما اطمینان حاصل کنند و خوشبختانه در این کار موفق بوده‌اند.
تصاویر ارسالی شاتل رگه‌های سفیدرنگی را در بدنه شاتل نشان داده است، اما سکاچی می‌گوید:« این‌ها فضولات پرندگان است. دو هفته پیش که من به همراه ریک لابرود، مدیر پرواز ایستگاه فضایی از شاتل بازدید می‌کردیم، این فضولات را روی بدنه دیدیم. موقعیت این رگه‌ها در تصویر ارسالی شاتل از فضا همان‌جایی است که ما دیده بودیم». با این حال ناسا گروهی را مامور بررسی این رگه‌ها کرده است.
از سوی دیگر، پاول وینوگرادوف و جف ویلیامز، سرنشینان ایستگاه فضایی بین‌المللی ماموریت دارند زمانی که شاتل به نزدیکی ایستگاه فضایی رسید، تصاویری با دقت یک تا سه اینچ ( 2.5 تا 7.5 سانتی‌متر) از عایقهای حرارتی شاتل تهیه کنند. فرمانده لیندسی قرار است در فاصله 200 متری پایین ایستگاه، شاتل را به آرامی بچرخاند تا سرنشینان ایستگاه بتوانند شکم فضاپیما را ببینند. این تصاویر مهم‌ترین اطلاعاتی است که می‌تواند سلامت فضاپیما را تایید کند. البته این تصاویر چندان دقیق نیست، اما می‌تواند آسیب‌های مهم را نشان دهد.
با این وجود، گروه مدیریت ماموریت STS-121 اعلام کرده است تنها زمانی می‌تواند از سلامت فضاپیما اطمینان صددرصد حاصل کند که نتایج تحلیل تصاویر یکصد دوربین نصب‌شده روی شاتل، مخزن خارجی سوخت و موشک‌های سوخت جامد، رادارهای پیشرفته نیروی هوایی، تصاویر ویدیویی دوربین‌های زمینی تعقیب‌کننده شاتل و تصاویر ارسالی شاتل و ایستگاه فضایی بین‌المللی آماده شود!
شاتل در ساعت 18:28 امروز، پنج‌شنبه 15 تیرماه به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل خواهد شد. سرنشینان شاتل دوازده تن تجهیزات جدید را به ایستگاه فضایی بین‌المللی منتقل خواهند کرد و در 2 یا 3 راه‌پیمایی فضایی به تعمیر این ایستگاه خواهند پرداخت. توماس ریتر، سرنشین آلمانی دیسکاوری نیز از همسفران خود جدا خواهد شد تا همراه فرمانده وینوگرادوف و ویلیامز، در ایستگاه فضایی بین‌المللی باقی بماند. این نخستین بار پس از انفجار شاتل کلمبیا است که سرنشینان ایستگاه فضایی به سه نفر افزایش می‌یابد و هم‌چنین، نخستین مرتبه است که فضانوردی از آژانس فضایی اروپا برای شش ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت خواهد کرد. قرار است از سال 2009 به بعد، این ایستگاه شش فضانورد را در خود جای دهد و برای این منظور، ناسا یک مولد اکسیژن جدید را در مخزن شاتل دیسکاوری جای داده است تا روی ایستگاه نصب شود.