پاسخ‌دهنده‌ اختصاصی به کانوت:

جالب است که ستاره‌ها، نه به صورت منفرد؛ که بیشتر به صورت دوتایی و حتی گروهی‌اند، آن هم گاه گروه‌هایی بسیار پرجمعیت. این تمایل به تولّد جمعی و زندگی گروهی آن‌ها چنان مشهود است که مشاهده‌ی ستاره‌ای تنها مثل خورشید، برای مدت‌ها عده‌ای را بر آن داشت که به دنبال همدم ناپیدای نزدیک‌ترین ستاره به زمین باشند. حتی نامی هم برایش برگزیدند: نمسیس. هرچند که هنوز هیچ نشانی از چنین ستاره‌ی کم سویی پیدا نشده است و خورشید هنوز هم تنهاست. پس چرا بیش‌تر ستاره‌ها به صورت دوتایی و یا گروهی‌اند؟ نخست ببینیم اساس فرایند شکل‌گیری ساختار‌ها در اخترفیزیک چیست.

بستر شکل‌گیری ستاره‌ها، محیط بین ستاره‌هاست که اگرچه چگالی بسیار کمی در مقایسه با مثلاً چگالی هوا دارد؛ به علت ابعاد بسیار گسترده و وسیع بین ستاره‌‌ها، جرم قابل ملاحظه‌ای در خود جای می‌دهند. محیط میان‌ستاره‌ای دارای ساختار و ترکیبات شیمیایی بسیار متنوعی است. برای آن که توده‌ای  متراکم در چنین محیطی شکل گیرد باید نحوه‌ی توزیع ماده به گونه‌ای تغییر کند که تعادل نیرو‌های وارد بر هر بخش از ماده‌ی میان‌ستاره‌ای، بر هم بخورد. حال پرسش این است آیا این عدم تعادل با گذشت زمان تشدید می‌شود یا این که نه؟ اگر با سپری شدن زمان، این عدم تعادل دینامیکی باز هم بیش‌تر شود، اصطلاحاً گفته ‌می‌شود که سامانه‌ از نظر دینامیکی ناپایدار است... ادامه پاسخ

منبع: پرسش و پاسخ کانوت