قدر ظاهری 

در سال 1856 ستاره‌شناس انگلیسی «نرمن پوگسون» طبق مشاهدات و محاسباتش به این نتیجه رسید که در واقع ستاره‌هاي قدر اول، 100 بار پر نورتر از ستاره‌هاي قدر ششم‌اند. این نسبت تغییر در روشنایی در واقع معلول خاصیت ذاتی چشم انسان است که در درک تغییر نسبت درخشندگی ستارگان و پاسخ به محرک‌ها لگاریتمی رفتار می‌کند. از این رو طبیعتِ قدر ظاهری هم لگاریتمی است.

اگر ستاره‌ای از قدر اول را 100 برابر درخشان‌تر از ستاره‌ای از قدر ششم در نظر بگیریم و سپس به دنبال جست‌وجوی عامل ضربی برای افزایش در هر یک از 5 مرحله میانی بگردیم به عدد 2.5 می‌رسیم.  پس اگر درخشندگی در هر مرحله 2.5 برابر درخشندگی مرحله‌ی پیش باشد افزایش درخشندگی در پنج مرحله 100 برابر می‌شود.

به عبارت دیگر :  (تقریبا) 100 = (2.5) (2.5) (2.5) (2.5) (2.5)

يعني ستاره‌هاي قدر اول، حدود 2.5 بار پر نورتر از ستاره‌هاي قدر دوم و ستاره‌هاي قدر دوم 2.5  بار پر نورتر از ستاره‌هاي قدر سوم‌اند. بنابراين ستاره‌هاي قدر اول، 2.5×2.5 ... ادامه‌ی مطلب