گفت‌وگوی کانوت با سیروس برزو، کسی که بیش از دو دهه‌ی پربار را در بهشت فضانوردان سپری کرده و با آنان دمخور بوده است.

سیروس برزو، یکی از پیشکسوتان عرصه‌ی ترویج علم کشور است که تا امروز از هر موقعیتی برای معرفی علم، به ویژه فضا و فضانوردی استفاده کرده است. او روزنامه‌نگار، استاد دانشگاه و پژوهش‌گر تاریخ فضانوردی است و بیست سال گذشته را در کشور روسیه به تحقیق درباره‌ی فضانوردی و همچنین تدریس زبان فارسی پرداخته است. حافظ آهی، مستندساز و برنامه‌ساز علمی در روز علم سال ۱۳۹۱ در گفت‌وگویی با سیروس برزو به سابقه‌ی فعالیت‌های ترویجی او در علم فضانوردی ایران پرداخته است.

گفت‌وگوکنندگان: حافظ آهی، فرناز شهید ثالث 

آغاز فضا

آقای برزو چه چیزی برای نخستین بار شما را به فضانوردی علاقه‌مند کرد؟

من یک نوجوان سیزده چهارده ساله بودم در شهرستان کوچکی به نام بیرجند. رسم بود که نوجوان‌ها  و جوان‌ها عکس هنرپیشه‌ها و فوتبالیست‌ها را جمع می‌کردند. معلمی داشتم که خیلی دوستش داشتم و به او احترام می‌گذاشتم و برای حرفش احترام زیادی قائل بودم.

یک بار به او گفتم من هم می‌خواهم کلکسیونی جمع کنم. به نظر شما چه چیزی جمع کنم؟ گفت یک چیزی که بعد از چهل سالگی هم به جمع کردن آن ادامه دهی. پرسیدم یعنی چی؟ گفت یعنی فکر کن که یک مرد چهل ساله عکس فوتبالیست و خواننده جمع کند، مردم به عقلش شک می‌کنند. گفتم حالا چند سالی جمع می‌کنم و بزرگ‌تر که شدم دور می‌ریزم. گفت آن چیزی که دور می‌ریزی عکس نیست، عمرت را دور خواهی ریخت.

ادامه‌ی گفت‌وگو

بخش‌های بعدی این گفت‌وگو را روزهای بعد در کانوت بخوانید.