به گزارش وب‌سایت «ساینتیفیک امریکن»، آزمایش و اندازه‌گیری ترکیب شیمیایی صخره‌های  ماه نشان می‌دهد که برخلاف فرضیه‌های قبلی مبنی بر این که آب بر اثر اصابت شهاب‌سنگ‌ها صدها میلیون سال بعد از تولد زمین به این سیاره منتقل شده از آغاز شکل‌گیری زمین در این سیاره وجود داشته است.

در عین حال یافتن منبع مشترکی برای آب موجود در زمین و ماه، تردیدهای تازه‌ای را در مورد فرضیه‌های مربوط به شکل‌گیری ماه مطرح کرده است.

پژوهشگران رشته زمین‌شناسی در دانشگاه «براون» در حومه نیویورک در تحقیقات اخیر خود متوجه شدند که در لایه‌های داخلی ماه منابع آب قابل ملاحظه‌ای وجود دارد. آنها با انجام آزمایش‌های متعدد روی نمونه‌های سنگ ماه که در جریان ماموریت‌های فضایی آپولو پانزده و هفده به زمین منتقل شده متوجه شدند که ترکیب شیمیایی آب ماه با ترکیب شیمیایی منابع آب اولیه در زمین یکسان است.

از نظر برخی از دانشمندان علوم فضایی نتایج این تحقیقات نشان می‌دهد که منبع آب موجود در زمین و ماه مشترک است و به همین خاطر روی نظریه‌های علمی موجود در مورد منشاء و نحوه شکل‌گیری این دو سیاره تاثیر فراوانی خواهد داشت.

بر اساس معتبرترین فرضیه موجود درمورد نحوه شکل‌گیری ماه یک جسم فضایی با ابعادی مشابه سیاره مریخ حدود چهار و نیم میلیارد سال پیش به زمین اصابت کرده و توده‌ای از مواد تشکیل‌دهنده زمین را به صورت غبار و اجسام پراکنده به فضا پرتاب می‌کند. این مواد به گردش خود در مدار زمین ادامه داده و به مرور سیاره ماه را تشکیل می‌دهند.

پژوهشگرانی که تحقیقات اخیر را انجام داده‌اند می گویند ساده‌ترین توضیح در مورد منبع مشترک آب در سیاره‌های زمین و ماه این است که قبل از وقوع این تصادم فضایی بزرگ منابع آب در زمین وجود داشته و وجود همین ترکیب در موادی که بعدها سیاره ماه را تشکیل داده‌اند به آن سیاره منتقل شده‌اند.

طبق این نظریه سیاره ماه به محض شکل‌گیری یک پوسته بسیار سخت داشته و بنابراین احتمال نفوذ آب به لایه‌های درونی آن تقریبا ناممکن بوده است.

وب‌سایت «ساینتیفیک امریکن» یادآوری می‌کند که با وجود همه این اطلاعات جدید هنوز یک نکته مهم در مورد نحوه شکل‌گیری سیاره ماه مبهم است. برخی از دانشمندان علوم فضایی معتقدند که تحت تاثیر حرارت ناشی از تصادم جرم فضایی بزرگ با زمین منابع آبی که احتمالا از این سیاره جدا شده‌اند بخار شده و بنابراین بعید است در مواد تشکیل‌دهنده سیاره ماه آبی باقی مانده باشد.

برخی دیگر هم معتقدند که ترکیبی از نیروی جاذبه زمین و سرعت شکل‌گیری ماه که فقط صد سال طول کشیده است احتمالا مانع از آن شده که ترکیب آب موجود در این مواد تبخیر شوند.

علاوه بر مباحث مربوط به نحوه شکل‌گیری  ماه، یافتن منبع مشترک برای آب موجود در زمین و ماه این فرضیه را تقویت کرده که به احتمال زیاد حرکت سیاره مشتری به بخش‌های داخلی منظومه خورشیدی محیط درونی این منظومه را به هم ریخته و موقعیت تعدادی از قمرهای سیاره‌های مشتری و زحل را نیز تغییر داده است.

این قمر‌ها حاوی منابع بزرگ آب بوده و انتقال آنها به بخش‌های عمیق‌تر منظومه خورشیدی باعث شده که در تحولات بعدی این منظومه بخشی از آب و مواد دیگر موجود در آنها در شکل‌گیری اولیه زمین و سیاره‌های همسایه آن ترکیب شوند.