نگار نامور یکتا

نیل آرمسترانگ، کسی که اولین قدم را بر روی ماه گذاشت، در سن 82 سالگی درگذشت. او در 20 جولای 1969 پا بر روی ماه گذاشت، کار بزرگی که البته خودش همواره از آن به عنوان یک شغل و وظیفه یاد می‌کرد.

آرمسترانگ، قسمتی از خاطرات کودکی و نوجوانی اکثر پدر و مادرهاست؛ پدر و مادرهایی که پا گذاشتن او بر روی ماه را در ماموریت آپولو 11 به صورت زنده از تلوزیون دیده بودند و صدایش را شنیده بودند که می‌گفت: That’s one small step for (a) man, one giant leap for mankind («این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است.») هر چند که این، تنها ماموریت فضایی آرمسترانگ نبود و پیش از این، در سال 1966، او فرماندهی پرواز جمینی 8 را بر عهده داشت. علاوه بر فضانوردی، او، مهندسی هوافضا، استادی دانشگاه و خلبانی نیروی دریایی آمریکا را نیز در کارنامه خود داشت.

او موفق به دریافت جوایز بزرگی مانند مدال ریاست جمهوری آزادی از ریچارد نیکسون، مدال فضایی کنگره از رئیس جمهور جیمی کارتر در سال ۱۹۷۸ و مدال طلای کنگره در سال ۲۰۰۹ شده بود.

استقبال نیکسون (رییس جمهور آمریکا) پس از بازگشت به زمین

اهدای مدال فضایی کنگره توسط جیمی کارتر

دریافت مدال طلای کنگره. از چپ به راست: مایکل کالینز، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین

در چند جا خواندم که: «ساعت ده و نیم بامداد روز سوم آبان سال ۱۳۴۸ هجری خورشیدی، نیل آرمسترانگ به همراه باز آلدرین، مایکل کالینز و یک هیئت سی‌نفری از فضانوردان به ایران آمدند. در این زمان، آرمسترانگ سفر خود به ماه را در تهران شرح داد. مقارن ساعت یک بعد از ظهر، فضانوردان در مسیر میدان بهارستان قرار گرفتند.» اما هیچ تصویری از این اتفاق پیدا نکردم. هرچند که می‌دانم در اتاق ولیعهد سابق واقع در کاخ نیاوران، مجموعه‌ی سنگ‌هایی است که یکی از آن‌ها، یادگار اولین سفر انسان به ماه است؛ شهاب‌سنگی که از ماه به زمین حمل شده و به ایران تقدیم شده است.داستان‌های زیادی هم از این مرد بزرگ وجود دارد. گویا او تنها فرد دنیا بود که امضایش از همه‌ی چک‌ها بیش‌تر می‌ارزید. به همین دلیل زیر چک‌ها را امضا نمی‌کرد. هرچند که از صحت این مطلب

بی‌اطلاعم.

آرمسترانگ در ۷ آگوست ۲۰۱۲ به دلیل مسدود شدن شریان‌های کرنرش تحت عمل جراحی قرار گرفت و چندین دقیقه پیش، بر اثر عوارض ناشی از جراحی درگذشت. روحش شاد.